Ο Βιασμός της Λουκρητίας

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας πανώλης του 1592-1594, με τα θέατρα κλειστά για μήνες, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ δεν καταβάλλεται αλλά εμπνέεται από τον συγκινητικό ιδρυτικό μύθο της ρωμαϊκής δημοκρατίας για να γράψει ένα από τα ωραιότερα αφηγηματικά ποιήματα του.
Η ενάρετη Λουκρητία, αρχόντισσα της Ρώμης, παντρεμένη με τον συγγενή του βασιλιά, στρατηγό Κολλατίνο βιάζεται από τον γιο του Ρωμαίου βασιλιά και το γεγονός γίνεται αφορμή για την πτώση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στο πρόσωπο της μυθικής Λουκρητίας ο Σαίξπηρ αρχίζει να κάνει, όπως γράφει στον πρόλογό της η μεταφράστρια του Λένια Ζαφειροπούλου, «μια περίπλοκη αντιπαράθεση μεταξύ Κάλλους και Αρετής». Μέσα, επίσης, «από τα υπερφυσικά ζουμ της ποιητικής κάμερας, αποκαλύπτονται πολλαπλοί μικρόκοσμοι εγκιβωτισμένοι ο ένας μέσα στον άλλον: κόσμοι που ζουν σε διαρκή κίνηση, ο καθένας με τους δικούς του νόμους και τη δική του δράση […] Τα πάντα χωρούν μέσα σ’ αυτά τα επτάστιχα, όπως χωρούν στα δράματα του Σαίξπηρ και οι βασιλείς και οι κλόουν: από την πολιτική φιλοσοφία ως τις λαϊκές παροιμίες, από την προχριστιανική λατρεία της υστεροφημίας ως την χριστιανική ελπίδα για μια μέλλουσα ζωή, από τον ιπποτικό ιδεαλισμό, μέχρι το πιο πικρό αντιεξουσιαστικό χιούμορ, από το αναγεννησιακό, δεξιοτεχνικό εγκώμιο του γυναικείου κάλλους μέχρι τις πιο τραχιές, αιματηρές περιγραφές. Στη Λουκρητία όπως παντού στον Σαίξπηρ ο καταιγισμός και η πυκνότητα των ιδεών και των εικόνων προκαλεί ίλιγγο».
Η ιστορία της Λουκρητίας υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλούς σπουδαίους ζωγράφους όπως ο Μποτιτσ?λι (1496-1504), ο Ντ?ρερ (1518), ο Τιτσι?νο (1571), ο Τιντορ?το (1580), ο Ρούμπενς (1608), ο Ρ?μπραντ (1664 και 1666), ο Μπαλτίς (1952) και ο Τζακομ?τι (1960). Επίσης έγινε όπερα από τον Μπρ?τεν (1946), ενώ σε αυτή βασίζεται και το θεατρικό έργο του Μακιαβέλλι Μανδραγόρας (1526).