Κάρτες αυτόματης συναλλαγής και ποινικό δίκαιο

Η αλματώδης αύξηση, τα τελευταία χρόνια, των καταχρηστικών συναλλαγών σε ΑΤΜ φέρνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την ποινική αξιολόγηση των πράξεων που συνδέονται με την προπαρασκευή και την χωρίς δικαίωμα εκτέλεση της ανάληψης μετρητών με την χρήση καρτών αυτόματης συναλλαγής. Ο νομικός χαρακτηρισμός της αθέμιτης ανάληψης μετρητών σε ΑΤΜ (από επιλήψιμο κάτοχο της κάρτας) με γνήσια κάρτα τρίτου προσώπου, καθώς και της ανάληψης με ένα πλαστό αντίγραφο γνήσιας κάρτας, εμφανίζει ιδιαίτερες δυσχέρειες de lege lata, παρά τις προσπάθειες της θεωρίας και της νομολογίας για υπαγωγή των επίμαχων πράξεων στις ποινικές υποστάσεις της κλοπής, της υπεξαίρεσης, της απάτης με υπολογιστή ή ακόμη και της κοινής απάτης. Στην μελέτη αναδεικνύονται οι δυσχέρειες αυτές, ενώ δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα προσκόμματα που θέτουν οι νομοτεχνικές επιλογές στις οποίες προέβη ο νομοθέτης κατά την κατάστρωση της αντικειμενικής υπόστασης του άρθρου 386Α΄ ΠΚ περί απάτης με υπολογιστή με το άρθρο 5 του Ν. 1805/1988. Παράλληλα, επισημαίνονται οι ευκαιρίες που σηματοδοτεί, ως προς την επίλυση του προβλήματος, η νομοπαρασκευαστική εργασία για την προσαρμογή στο εσωτερικό δίκαιο των διατάξεων της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης της 21ης Νοεμβρίου 2001 «για το έγκλημα στον Κυβερνοχώρο» και της Απόφασης-Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 28ης Μαΐου 2001 «για την καταπολέμηση της απάτης και της πλαστογραφίας που αφορούν τα μέσα πληρωμής πλην των μετρητών».