Αψέντι

Αψέντι, το πικρό διαβολικό ποτό. Η ιστορία του άγγιξε τα όρια του μύθου, αφού το συνοδεύουν θρύλοι για καταραμένους ποιητές και καλλιτέχνες. Η Γαλλική διανόηση απ' τα μέσα του 19ου αιώνα λάτρεψε τη "σμαραγδένια νεράιδα" όπως αποκαλούσαν το αψέντι, υποστηρίζοντας ότι βάθαινε τη συνείδηση, την έμπνευση, τη δημιουργική τους τρέλα.

Ο Μανέ, ο Βαν Γκογκ, ο Γκωγκέν, ο Ντεγκά, ο Τουλούζ Λωτρέκ θα το υμνήσουν, για τις ανείπωτες χαρές που τους προσέφερε. Ο Ρεμπώ, ο Βερλαίν, ο Πόε, η, Μαίρη Σέλεϊ θα το λατρέψουν, για τις εμπνεύσεις που τους χάρισε, αλλά και γιατί πίνοντας το θάβαν στη λήθη αναμνήσεις πικρές από έρωτες κολασμένους.

Στις αρχές του 20ου αιώνα το αψέντι απαγορεύτηκε σαν τρελοπιοτό, όμως ο Τζακ Λόντον, ο Σώμερσετ Μωμ, ο Χεμινγουέι, υπό την επήρεια του έγραψαν αριστουργήματα. Ένα ποτήρι αψέντι, γλυκόπιοτα πικρό, είναι τόσο ποιητικό σαν το ηλιοβασίλεμα, θα πει ο Όσκαρ Ουάιλντ. Κι η Μαρί Κορέλι θ' αναφωνήσει: "Αφήστε με να τρελαθώ από την τρέλα του αψεντιού, την πιο άγρια, λαμπερή τρέλα στον κόσμο".

Στις μέρες μας, μετά από 100 χρόνια, το αψέντι επιστρέφει λαμπερό και απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες. Επιστρέφει για τους άγιους ποτές: τους ποιητές και τους καρδιοψαγμένους.
Αψέντι, μια ποίηση πικρή, της μοναξιάς, του ερωτικού μωβ, καρφωμένη κι ανοχύρωτη, εν παραστάσει. Κάποιες σπίθες συγκρατούν τ' απονενοημένα πουλιά απ' την πολιορκία του σώματος.