Μιθριδάτης ο Μέγας

«Ένα γλυκό καλοκαιριάτικο απόγευμα του 120 π.Χ., που οι μουσικές και τα τραγούδια συνόδευαν το μεγάλο συμπόσιο του τιμημένου βασιλιά και το κέφι βρισκόταν, πρόωρα, σε ένα ξέφρενο κορύφωμα, ξαφνικά, οι αίθουσες του περίλαμπρου παλατιού έπαυσαν να αντιλαλούν από τους χαρούμενους ήχους των οργάνων, τα γέλια των συνδαιτυμόνων και τις μελωδικές φωνές των τραγουδιστών...
» - Πέθανε!... Πέθανε ο βασιλιάς!... Πέθανε ο Ευεργέτης!...
»Η κραυγή αναστάτωσε τη μεγάλη πόλη και τα δυο λιμάνια της, ανατάραξε τις πολυάνθρωπες αγορές της και τις πολυσύχναστες στοές της, τρόμαξε τα αριστοκρατικά μέγαρα και τις αστικές κατοικίες και συγκλόνισε τα πολυάριθμα εργαστήρια και τις πυκνοκατοικημένες λαϊκές συνοικίες».

Ο Μιθριδάτης ευνόησε και βοήθησε τον ελληνισμό, ενίσχυσε επίμονα τον ελληνοπρεπή χαρακτήρα του κράτους του και επέβαλε την ελληνική γλώσσα, ως επίσημη γλώσσα, στο βασίλειό του. Κατά την πενηντάχρονη βασιλεία του, ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε, άνετα και ραγδαία, σ' όλη την επικράτειά του. Ακόμα και οι διάφορες γυναίκες που ερωτεύτηκε σφοδρά και παντρεύτηκε, διαδοχικά, ήταν Ελληνίδες, ενώ στις κόρες του έδωσε ελληνικά ονόματα.