Το τούνελ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

[...]"Το τούνελ" είναι έργο παλιό, αλλά και σύγχρονο. Κυκλοφόρησε το 1948 και αναγνωρίστηκε σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα της λογοτεχνίας της Αργεντινής. Το 1978, ο συγγραφέας τού έδωσε την τελική του μορφή, που χρησιμοποιήθηκε για την ελληνική μετάφραση.

Σε αυτά τα τριάντα χρόνια, δεν είχαμε μόνο αλλαγές πολιτικές και κοινωνικές στο χώρο της Λατινικής Αμερικής. Είδαμε επίσης την άνθιση μιας λογοτεχνίας σε αυτούς τους ίδιους τόπους, η οποία κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση κι αποτελεί για πολλούς την ελπίδα αναγέννησης του γραπτού λόγου.

Όταν ο Ερνέστο Σάμπατο έγραψε αυτό το σύντομο βιβλίο (χρονικό ή νουβέλα μάλλον παρά μυθιστόρημα), ο Αλμπέρ Καμύ είχε γράψει τον "Ξένο", ο Ζ. Π. Σαρτρ πότιζε το δέντρο του υπαρξισμού και ο Σάμουελ Μπέκετ καταπιανόταν με το "Περιμένοντας τον Γκοντό". Στην Ιταλία, ο Ντίνο Μπουτσάτι έγραφε την "Έρημο των ταρτάρων", ενώ στην Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία άνθιζε ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός και στις ΗΠΑ κυριαρχούσαν ο Ε. Χεμινγουέι και ο Τζ. Στάινμπεκ. Έχω τη γνώμη πως αυτά είναι μερικά από τα μέτρα σύγκρισης για το έργο που μας απασχολεί. [...]


[...] θα μπορούσαμε να πούμε πως στο έργο αυτό έχουμε έναν αντρικό τύπο Μήδειας: είναι ο ίδιος ο εγκληματίας κι αφηγητής Χουάν Πάμπλο Καστέλ. Η ζήλια εκφράζεται σαν απαίτηση να κατέχεις τον άλλον, πράγμα που κάνει τη σχέση αρσενικού-θηλυκού μια μοιραία πορεία προς το φόνο. Θα έλεγα πως ο Καστέλ σκοτώνει, γιατί η ζήλεια του δεν του επιτρέπει να πλάσει το αντικείμενο του έρωτά του, ούτε να το αποθανατίσει (μην ξεχνάμε πως ο Καστέλ είναι ζωγράφος). [...]

Από τον πρόλογο, του Φ.Δ. Δρακονταειδή