Στον αστερισμό της παράνοιας

...Εκείνη τη χρονιά μέσα στις τόσες φροντίδες βρήκαμε και τον χρόνο να βγούμε μια.... φωτογραφία. Επιτέλους, αποτελούσαμε, όσοι μείναμε, σταθερή οικογένεια. Από τα παιδιά όλο και κάποιο έλειπε κατά καιρούς από το σπίτι. Η μόνη φορά που φευγαλέα βρεθήκαμε μαζί γονείς και παιδιά, ήταν με τα μέτρα επιείκειας και ειρήνευσης του Πλαστήρα. Τότε που ο πατέρας ερχόμενος από τη Γυάρο, έμεινε για λίγο διάστημα στο σπίτι.Εμείς εκσταστικοί προσπαθούσαμε να τον πλησιάσομε και πριν προλάβομε να εξοικειωθούμε μαζί του,έφυγε για τον 'Αη Στράτη...

Εκείνη,λοιπόν,τη χρονιά ο δεύτερος αδελφός,ο Ευρυσθένης,έφερε μια μέρα στο σπίτι έναν φίλο του φωτογράφο,τον Παντέλο.Θέλαμε μαζί με τα γράμματα που γράφαμε στον Σταύρο,να στείλομε και κάτι ευχάριστο και να τον πούμε:επιτέλους,είμαστε με τον πατέρα στο σπίτι και δεν χωρίζομε!
Τώρα,λοιπόν,τον στέλναμε το μήνυμα πως εμείς που είμαστε εδώ δεν τον ξεχνάμε,αλλά τον έχομε πάντα στην καρδιά μας.Ο Σταύρος κατευχαριστήθηκε μόλις την πήρε.

Κάποια μέρα μας φώναξε ο ταχυδρόμος να πάρομε ένα συστημένο γράμμα από το εξωτερικό.'Αραγε,τι να είναι,αναρωτηθήκαμε.Το ανοίγω και μισοβλέπω τη φωτογραφία που τον είχαμε στείλει. Ο Σταύρος μόλις την πήρε,χωρίς να χάσει καιρό,πήγε σε ένα φωτογραφείο και με "φωτομοντάζ"συμπλήρωσε την "ψηφίδα"που έλειπε.Εκείνη ακριβώς τη φωτογραφία,με την οικογένεια να φαίνεται ενωμένη,μας την έστειλε πίσω.
Όλοι το χαρήκαμε και περισσότερο ο πατέρας.Νοιώσαμε,έστω και έτσι,ένα αίσθημα πληρότητας...
Έτσι απαντήθηκε και το ερώτημα που είχα μέσα μου,γιατί οι άνθρωποι βγάζουν φωτογραφίες και τις κορνιζώνουν !