Αποχαιρετώντας τη Θεσσαλονίκη

Από τον μιναρέ στο βάθος του δρόμου ακούγεται το κάλεσμα για την απογευματινή προσευχή. Στο μπαλκόνι πάνω από τον κήπο, ένα πεντάχρονο αγόρι στέκεται συνεπαρμένο. Τα χέρια του σφίγγουν το κιγκλίδωμα και το κεφάλι με τα ανάκατα ξανθά μαλλιά προβάλλει ανάμεσα από τα κάγκελα του στηθαίου. Ακούει τον μουεζίνη πέρα, μακριά στον ουρανό. Το μελαγχολικό του τραγούδι απλώνεται στη γειτονιά σαν απαλή καλοκαιρινή βροχή. Το μικρό αγόρι βλέπει το τουρμπάνι να κοντοστέκεται για μια στιγμή μετά το κάλεσμα, για να κοιτάξει προς τη Δύση.

Μερικά λεπτά πριν, ο ήλιος έλαμπε πυροκόκκινος πίσω απ' τα ελαιόδεντρα και χαράκωνε τους καλυμμένους από κλήματα τοίχους του κήπου με μεγάλες άλικες λωρίδες. Το φως διαχεόταν από τα παράθυρα στην άλλη μεριά του δρόμου πάνω στα παρτέρια και τα μονοπάτια και για μια στιγμή η φωτιά στη δύση και η ανάκλαση της στη Ανατολή έκαιγαν με την ίδια ένταση. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι σκιές στον κήπο χάθηκαν ως δια μαγείας και τα αντικείμενα έχασαν την υπόσταση τους. Οι φουντωτές φτέρες δίπλα στο πηγάδι, οι τριανταφυλλιές και τα ιεροβότανα, τα πολύχρωμα λουλούδια έγιναν ένα βελούδινο χαλί απροσδιόριστου σχήματος, που ένας εκκεντρικός βαφέας είχε βουτήξει σε ένα δοχείο με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου. [...]