Το τέλος ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Μιλούσε προσεκτικά και αργά, όπως όλοι οι άνθρωποι της περιοχής, θαρρείς ότι και τα λόγια τους ακόμα κόστιζαν χρήματα και τους ήταν δύσκολο να αποχωριστούν την κάθε λέξη. Είχε μικρά, σκούρα δύσπιστα μάτια· τα ρουθούνα του ήταν τόσο στρογγυλά και άγρυπνα σαν ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια. Η μύτη ήταν ελαφρώς ανασηκωμένη και κοντή, το στόμα ήταν μικρό, γενικά όλα τα χαρακτηριστικά ήταν μικρά σ' αυτό το πρόσωπο που, σαν σύνολο, κάλυπτε δυσανάλογα μικρό χώρο πάνω στο χοντροκομμένο χωριάτικο κεφάλι. Ακόμα και τα αυτιά ήταν μικρά, οι λοβοί των αυτιών ήταν ασυνήθιστα γυρισμένοι προς τα εμπρός αντί προς τα πίσω, για να αρπάζουν, θαρρείς, όσο το δυνατόν περισσότερους ήχους.[...] Ο Τσίλλιχ βγήκε στο δρόμο παραπατώντας. Ήταν παγωμένος από τον ιδρώτα. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε εκτεθεί σε τέτοιο φόβο. Άλλοτε φανταζόταν πως η πατρίδα του ήταν απέραντη, πως με κάθε ανάσα μεγάλωνε, κατάπινε όλη τη γη, κομμάτι κομμάτι. Μεμιάς είχε γίνει αγνώριστη, ζαρωμένη, όπως προηγουμένως το πρόσωπό του.[...]