Η αντίσταση των εργατών στην εργασία

«Το Φλεβάρη του 1938, το συμβούλιο των CNT-UGT στο Pantaleoni Germans καθιέρωσε ένα εντατικό πρόγραμμα εργασίας και ποινές για την καθυστέρηση προσέλευσης στο χώρο εργασίας. Ένας σύντροφος ανέλαβε να ελέγχει την είσοδο και την έξοδο. Η ανάθεση των εργασιών και οι οδηγίες έπρεπε να γίνονται δεκτές «χωρίς σχόλια» και να εκτελούνται στην ώρα τους. Για κάθε μετακίνηση μέσα στο εργοστάσιο έπρεπε να υπάρχει άδεια από τον επικεφαλής του τομέα και όσοι μετακινούνταν χωρίς έγκριση θα ετίθεντο προσωρινά σε διαθεσιμότητα και θα παρακρατείτο ο μισθός τους για τρεις έως οκτώ μέρες. Κανένα εργαλείο δεν έφευγε από την κολεκτίβα χωρίς έγκριση και καθιερώθηκε δοκιμαστική περίοδος ενός μήνα για όλους τους εργάτες. Η ελεγκτική επιτροπή των CNT-UGT στην εταιρία Rabat προειδοποίησε ότι όποιος σύντροφος λείπει από τη δουλειά χωρίς να είναι άρρωστος θα χάνει το μεροκάματο. Οι εργαζόμενοι αυτής της εταιρίας, η πλειοψηφία των οποίων ήταν γυναίκες, ενημερώθηκαν ότι η ανυπακοή μπορούσε να οδηγήσει στην απόλυση σε έναν τομέα που, θα πρέπει να το έχουμε υπ' όψιν μας, η ανεργία ήταν υψηλή. Καμία εργάτρια της Rabat δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις συνελεύσεις υπό την απειλή προστίμου. Μόνο συζητήσεις σχετικά με την εργασία επιτρέπονταν κατά τη διάρκεια της εργάσιμης μέρας. Κι' άλλες κολεκτίβες, όπως η Artgust, η οποία είχε ανεπιτυχώς ζητήσει από τους εργάτες να αυξήσουν την παραγωγή, επέβαλλαν επίσης κανόνες που απαγόρευαν τις συζητήσεις, την καθυστερημένη προσέλευση στο χώρο εργασίας ακόμη και τη λήψη τηλεφωνημάτων.»

Η μελέτη της αντίστασης των εργατών στην εργασία -συστηματικές κοπάνες, καθυστέρηση προσέλευσης στο χώρο εργασίας, προσποιητή ασθένεια, κλοπές, σαμποτάζ, επιβράδυνση του ρυθμού εργασίας, απειθαρχία και αδιαφορία- μπορεί να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε στην κατανόηση δύο ταυτόχρονων πολιτικών γεγονότων, της Ισπανικής Επανάστασης και του Γαλλικού Λαϊκού Μετώπου. Η διερεύνηση της αντίστασης στην εργασία στα εργοστάσια του Παρισιού και της Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία και της επανάστασης στην Ισπανία αποκαλύπτει μια ουσιαστική συνέχεια στη ζωή της εργατικής τάξης. Οι συστηματικές κοπάνες, η απειθαρχία και οι άλλες εκδηλώσεις της απροθυμίας για εργασία υπήρχαν και πριν τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία και το ξέσπασμα του πολέμου και της επανάστασης στην Ισπανία, αλλά είναι σημαντικό ότι αυτή η αντίσταση συνεχίστηκε ακόμη και μετά την ανάληψη της πολιτικής και, σε διαφορετική έκταση, της οικονομικής εξουσίας από τα κόμματα και τα συνδικάτα που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούν την εργατική τάξη στις δύο χώρες. Στην πραγματικότητα, τα κόμματα και τα συνδικάτα της αριστεράς, τόσο στην περίπτωση της επανάστασης όσο και στην περίπτωση των μεταρρυθμιστικών αλλαγών, αναγκάστηκαν αμέτρητες φορές να έρθουν αντιμέτωπα με την άρνηση των εργαζομένων να εργαστούν.