Επειδή είναι Αρμένιοι

«Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι για να είσαι Αρμένιος στην Τουρκία έπρεπε να σωπαίνεις, να γίνεσαι αόρατος για να είσαι ανεκτός, έστω κι αν η ανοχή αυτή δεν αποτελούσε εγγύηση.
Για την τουρκική μηχανή του κράτους-έθνους, που θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια της γενοκτονίας, το Αρμενικό Ζήτημα δεν αποτελούσε ούτε μια άσκηση μνήμης, ούτε μια συγνώμη. Παρά την άρνηση, ήταν ένα πολιτικό και οικονομικό ζήτημα. Στην «εποποιία» της ίδρυσης της Δημοκρατίας, οι Αρμένιοι αντιπροσώπευαν τον εχθρό. Οι επιζήσαντες έπρεπε να κρυφτούν στις τρύπες, όπως οι κατσαρίδες. Αυτή ήταν η απόδειξη της υπακοής τους.
Τι σημαίνει να είσαι Αρμένιος στην Τουρκία; Είναι να περπατάς, χωρίς να αγανακτείς, στις λεωφόρους που φέρουν τα ονόματα των κυβερνητικών στελεχών, που ευθύνονταν για τη γενοκτονία. Είναι να προφέρεις το όνομα του δολοφόνου του παππού σου ή της γιαγιάς σου ανταλλάσσοντας μια διεύθυνση. Είναι να διστάζεις να μιλάς δυνατά στους δρόμους. Να παριστάνεις τον κουφό στις ύβρεις. Να κρύβεσαι για να υπάρχεις...»

Η Γενοκτονία των Αρμενίων συνέβη πριν από έναν αιώνα. Μια μαύρη σελίδα της τουρκικής ιστορίας, πάντα υπό αμφισβήτηση, πάντα ένα ταμπού. Ένα δράμα που στοιχειώνει τις καρδιές και το πνεύμα κάθε γενιάς. Η Πινάρ Σελέκ εξετάζει τη σχέση της με το γεγονός αυτό και την κοινότητα-θύμα. Αναπολώντας τις αναμνήσεις και τις συναντήσεις της όλα αυτά τα χρόνια, αφηγείται τι σημαίνει το να κατασκευάζεις συνθήματα που διακηρύσσουν εθνική ανωτερότητα, ερχόμενη σε επαφή με φοβισμένους και σιωπηλούς ανθρώπους, οργώνοντας την πατρίδα της την Κωνσταντινούπολη, όπου τα αρμενικά ονόματα έχουν σβηστεί από τις πινακίδες των καταστημάτων, παίρνοντας ενεργό μέρος στα κινήματα της άκρας αριστεράς που έχουν υιοθετήσει την άρνηση. Πέρα από αυτό καθεαυτό το Αρμενικό Ζήτημα, αυτή η ευαίσθητη μαρτυρία, διεισδυτική, ενίοτε αυτοκριτική, καταγγέλλει τα αδιέξοδα της βίας και σφυγμομετρεί τις μεταλλάξεις της συλλογικής στράτευσης.