Ο τελευταίος άνθρωπος

Το προφητικό μυθιστόρημα της μεγάλης Αγγλίδας συγγραφέως, που παρέμεινε επί 182 χρόνια στη σκιά του Φρανκεστάιν.


Ανέβηκαν τον απότομο βράχο, αλλά το σκοτάδι τους επέτρεπε να δουν μόνο τις λευκές κορυφές των κυμάτων, ενώ τα ουρλιαχτά του ανέμου αναμειγνύονταν σε τρομερή συμφωνία με τα άγρια κύματα. Η φοβερή ώρα της νύχτας, η απόλυτη απειρία πολλών, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ξαναδεί τη θάλασσα, οι γοερές κραυγές των γυναικών και τα κλάματα των παιδιών έκαναν μεγαλύτερη τη φρίκη του ορυμαγδού. Όλη την επόμενη μέρα συνεχίστηκε το ίδιο σκηνικό. Όταν διαδέχτηκε την πλημμυρίδα η άμπτωτη, η πόλη έμεινε στεγνή. Αλλά στην άνοδό της, ανέβηκε ακόμη ψηλότερα από την προηγούμενη νύχτα. Τα πελώρια πλοία που κείτονταν σαπίζοντας στους δρόμους στροβιλίζονταν από τα αγκυροβόλιά τους και, σπρωγμένα από τα κύματα, συνθλίβονταν πάνω στα βράχια. Τα σκάφη στο λιμάνι εκσφενδονίζονταν στη στεριά σαν θαλάσσια φύκια, κι εκεί συντρίβονταν από τα θεόρατα κύματα που έσκαγαν στην ακτή.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου