Η διακινδύνευση

Το Φρόνημα, ως Ελληνικός όρος, που χρησιμοποιείται στην Ανατολική Ορθόδοξη Θεολογία για να αναφερθεί στη νοοτροπία ή την αντίληψη, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που αποκαλούμε ΄΄Ορθόδοξο μυαλό΄΄. Πώς επιτυγχάνεται, όμως, το ΄΄χτίσιμο΄΄ ενός τέτοιου φρονήματος, ενός τέτοιου Ορθοδόξου μυαλού; Είναι σίγουρα ένα πρόβλημα εκπαίδευσης για την σωστή πίστη (ορθοδοξία) με τον σωστό τρόπο (ορθοπραξία), και θεωρείται ως το πρώτο βήμα προς την θέωση, την πολιτεία της δοξολογίας. Δεν είναι, ωστόσο, συναίσθημα. Δεν είναι ηθικολογία. Δεν είναι νομικά επικεντρωμένη αντίληψη. Είναι κάτι άλλο. Είναι ένας εξαγνισμός. Είναι μια καθημερινή εμπειρία. Είναι ένας φωτισμός. Είναι μια άλλου τύπου σοφία. Ένα είδος ενστίκτου, βαθιά ριζωμένου στο μυστικό σώμα του Χριστού, άρα και στο δικό μας, ως σφραγίδα, ως οντολογική παρακαταθήκη στον Άνθρωπο από τον Δημιουργό του. Κι αυτό το ένστικτο είναι η ακλόνητη βεβαιότητα σχετικά με την αλήθεια της Πίστεως, είναι η ένωση του μυαλού με την καρδιά, είναι η γνώση πραγμάτων που μπορούν να προέρχονται, όχι από τη λογική, αλλά από το Άγιο Πνεύμα. Το όχημα είναι η Προσευχή, το μέσον η Ταπείνωση, και ο άνθρωπος που «βλέπει» τον Θεό, δεν μπορεί παρά να είναι, εις τους αιώνας των αιώνων, προάγγελος του αναστάσιμου χαρμόσυνου μηνύματος ότι, Θανάτω Θάνατον Πατήσας. Η νίκη του Σταυρού επί της αμαρτίας. Αμήν