Η κατσίκα που έγινε τράγος

«..Προχωρούσαν για μία ώρα σ’ έναν αγροτικό δρόμο, ανάμεσα σε δέντρα πανύψηλα και με τις καμινάδες να ξερνούν συνεχώς καπνό, υψώνοντας ακαταλαβίστικα μηνύματα στον ουρανό. Φορώντας μακριά παλτά και κασκόλ, σκούφο στα μαλλιά και μπότες που, σε κάθε τους βήμα, ακουγόταν το χιόνι να τριζοβολάει, όπως τα κούτσουρα στο τζάκι, βάδιζαν σ’ ένα μονοπάτι οι δυο τους και η ευτυχία χαμογελούσε σε μυστικούς τόνους και πρωτότυπες μελωδίες. Όλα ήταν αναστρέψιμα σήμερα, αλλόκοτα δομημένα. Αποκτούσαν λευκό χρώμα που επικάθονταν πάνω στο γκρίζο τους. Ακόμη και οι λιγοστές ακτίνες του ηλίου είχαν μια περίεργη διαύγεια, κρυστάλλινη χροιά και ψυχρή ωραιότητα. Η Λήδα έκλεισε αισθαντικά τα μάτια της και ανάσανε τη χειμωνιάτικη αύρα της Τοσκάνης, μυρωμένη από άλλες εποχές που υπέβοσκαν σε κάθε στροφή του δρόμου, σε κάθε αναδίπλωση του μονοπατιού στο οποίο περπατούσε αμίλητη, μαζί με την Έλσα. Η λήθη κέρδιζε έδαφος και η μοναξιά, πίνοντας κόκκινο κρασί και σιγοψιθυρίζοντας στ’ αυτί του λησμονημένου, δεν έδινε την εντύπωση του πένθους αλλά μιας χαμένης, για πάντα, γιορτής. Η αλήθεια είναι ότι γιόρταζαν οι δυο τους.. Γιόρταζαν σ’ ένα ανύπαρκτο τραπέζι με αόρατους καλεσμένους και με κεράσματα που δεν κεραστήκαν ποτέ»