Η κυρία Βιολάνς

«Να δεις τον κόσμο σε έναν κόκκο άμμου.. τον ουρανό σε ένα άγριο λουλούδι.. να κρατήσεις το άπειρο στη παλάμη του χεριού σου.. την αιωνιότητα μέσα σε μια ώρα..» σιγοψιθύρισε η φίλη μας, η λογοτέχνιδα, και χαμογέλασε, παρά το βάρος στον ώμο της από το σακ βουαγιάζ και τη μοναχική της διαδρομή.. »Είναι σαν να κρατάς, τότε, την ευτυχία μέσα στα χέρια σου..»

..Η ανυπακοή. Αυτό που είχε διαβάσει στα μάτια τής «δήθεν ασθενούς» της η Κυρία Βιολάνς ήταν η ανυπακοή. Ανυπάκουη, από την πρώτη ημέρα που μπήκε στο γραφείο της, στη πρώτη συνεδρία που είχανε! Η νεαρή γυναίκα τής είχε ζητήσει, μετά από ένα τέταρτο της ώρας, να σηκωθεί από το ντιβάνι και εκείνη, αυθόρμητα, το δέχτηκε! Σχεδόν .. Το επικρότησε! Από, τότε, φάνηκε ότι η λογοτέχνιδα δεν ήταν διατεθειμένη να μπει στο ρόλο της ασθενούς. Όλο ρωτούσε και σκάλιζε τα κάρβουνα στη φωτιά. Γιατί, λοιπόν, θύμωσε, τώρα, μαζί της; Γιατί αισθάνθηκε την πικρία και την οργή που νιώθει κάθε εξαπατημένος; Αφού το είχε καταλάβει ότι η «ασθενής» της ήταν ελεύθερη, ανέγγιχτη, ασυμβίβαστη. Η χώρα, μάλιστα, στην οποία είχε προσγειωθεί, εδώ και χρόνια, ατενίζοντας μακριά ήταν η χώρα της ουτοπίας της τέχνης της.. Κι αυτή η τέχνη έστρεφε, τώρα, τα βέλη της επάνω στη ζωή της ηλικιωμένης ψυχολόγου, μέσα από ένα έργο, με τον τίτλο: «Η Κυρία Βιολάνς».