Το φαράγγι και ο θρύλος

Πώς θα μπορούσε να είναι η βραδιά του Ρομπέρτο και της «Μαμάς», για την οποία μου είχε μιλήσει ο δήμαρχος του Φουρόρε με τόση συγκίνηση στο βλέμμα και τη φωνή; Τι σήμαινε αυτή η βραδιά για τον δήμαρχο; Τι σήμαινε αυτή η βραδιά για μένα; Μια χειμωνιάτικη νύχτα του Γενάρη, σε μια από τις δυο ψαροκαλύβες, ξανάσμιξε το φαράγγι με τον θρύλο. Μόνο έτσι μπορούσα να το δω. Μόνο έτσι μπορούσα να το γράψω με την πένα στο χαρτί και, ύστερα, με την κάμερα στο χέρι. Ένας έρωτας που δοκιμάστηκε, σκανδάλισε, μυθοποιήθηκε, απομυθοποιήθηκε, μέχρι να γίνει θρύλος και να μείνει...

Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι τίποτα δεν μένει στην επίγεια πραγματικότητα της σύντομης ζωής. Ότι τίποτα δεν θα έμενε από εκείνη. Ότι τίποτα δεν θα έμενε από εκείνον. Ότι τίποτα δεν θα έμενε από την ταινία μου … Από τη ζωή μου … Το πρόσωπο του δημάρχου πρόδιδε μια αλήθεια: Ένα φαράγγι είναι απλά και μόνο … Ένα φαράγγι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...

Είπα ότι, μάλλον, έχω αρκετή φαντασία. Ψεύδομαι. Δεν είναι θέμα φαντασίας πλέον. Είναι μια δοκιμασία … Και η «Μαμά» το ξέρει… Είμαι σίγουρη ότι το ξέρει.

Σε λίγο καιρό, στο Φουρόρε, στα χέρια μου θα κρατούσα την κάμερά μου για να διαβώ αυτό το φαράγγι και να συναπαντηθώ με τον θρύλο της...