Η μαρτυρία του ποιητή

Ο Φίλιππος Σέρραρντ (1922-1995) βρήκε τη ζώσα παράδοση στον λειτουργικό μύθο των Ελλήνων ποιητών και την τελεστική σοφία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Στο εκτενές, πλούσιο και μεγάλης συνοχής δοκιμιακό του έργο ο Σέρραρντ αναγνώρισε τις πνευματικές του οφειλές στη θεολογία των Πατέρων, του Μάξιμου του Ομολογητή, του Συμεών του Νέου Θεολόγου, του Γρηγορίου Παλαμά αλλά και υποδήλωσε τη μαθητεία του σε εξέχοντες μυστικούς και ποιητές της Δύσης και της Ανατολής, όπως οι Μάιστερ Έκχαρτ, Αγγελος Σιλέσιος, Ουίλλιαμ Μπλέικ, Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γαίητς, Ρούμι και Καμπίρ. Η ποίηση υπήρξε πάντα γι' αυτόν κιβωτός πνευματικής διαθήκης, και στις θεωρητικές του αναλύσεις ποτέ δεν δίστασε να προσφύγει στον λόγο της - λόγο που θεωρούσε καίριο, σε αντίθεση με την άνευρη γλώσσα της σχολαστικής θεολογίας. Προσήλυτος στο πνεύμα της ορθοδοξίας, δεκαετίες προτού εμφανιστεί και επιχωριάσει στον τόπο μας η νεοορθοδοξία, ελληνικός με την καβαφική έννοια ("όχι Έλλην ούτε Ελληνίζων"), μακριά από κάθε κέντρο εξουσίας, πολιτικής είτε ιδεολογικής, ρομαντικός και διανοούμενος μάλλον παρά τυπικός θεολόγος, ο Φίλιπ Σέρραρντ πάλευε - καθώς είπε γι' αυτόν ο Σεφέρης - "με τις μεγάλες ουσίες". Αυτό που εναγώνια αναζητούσε ήταν μια πρωταρχική Απλότητα, συνώνυμο ίσως του Θεού. Είχε τη μεγάλη τύχη να μπορέσει να ζήσει στον τόπο που διάλεξε τη ζωή που διάλεξε και να ταφεί εκεί με τις απλές τιμές εν ενεργεία πιστού.