Το σπίτι υποδέχεται

"Η Ερμού ήταν τότε δρόμος εμπορικός και πάντοτε ηλιόλουστος - έτσι μ' αρέσει να τη θυμάμαι. Ανθρωποι, ζώα, μηχανές, γραμμώνονταν σαν ζέμπρες από τις σκοτεινές λωρίδες που άφηναν πάνω τους οι παχύσκιες ακακίες. Γαλάζιος ουρανός σε υποδεχόνταν όταν αναδυόσουν απ' το υγρό υπόγειο του Φωκά με τα φθαρμένα σανίδια, τους μεγάλους ξύλινους παλαιικούς πάγκους και τις στερημένες πωλήτριες. Ένα γλυκό ανεμάκι σε τύλιγε αγαπητικά μόλις ξεπρόβαλες απ' τις ορεχτικές στοές της Μοδιάνο - γαρίδες, ορνίθια, λαγοί, τουρσιά και παστουρμάδες σε είχανε μόλις αναστατώσει, μερακλή μου. Μια τσιγγανοζητιάνα εδώ, ένας χωρικός φτωχοντυμένος -όπως σε χωρικό ταιριάζει- πιο κει να πουλά αντίδια και βλήτα μέσα σε κοφίνια, αδέσποτοι σκύλαροι να παίρνουν από πίσω τα καρότσια που ξεφορτώνουν κρέατα απ' τις νταλίκες, το άρωμα απ' τα χαρμάνια των καφέδων να ξεχύνεται στην είσοδο του Bravo, το καναρινί Χιουντάι του κρεατέμπορα κάθετο στο πεζοδρόμιο, όλα έμοιαζαν με εκδρομή μέσα στην πόλη, όταν επέστρεφες στο σπίτι σου, αν λίγο πριν είχες βολτάρει στην Ερμού. Ώσπου μια Παρασκευή μεσημέρι, Μάη μήνα, την είδα."


Εφτά ιστορίες σε μιαν ιδρωμένη πόλη -ας την αποκαλέσουμε Θεσσαλονίκη. Ζόρια της ψυχής και των σπλάχνων σε δρόμους, πλατείες, ταράτσες κι αλλοπαρμένα δωμάτια. Μοντέρνα μουσική, εκλεκτές γεύσεις, σύγχρονη τεχνολογία και αστικό ντεκόρ, για απαιτητικούς φιλίστορες. Σαλοί νεαροί και καλοφάγωτα δεσποινάρια, ορατά και αόρατα, σε πολλά υποσχόμενες -πλην όμως, λευκές νύχτες, μες στα μαύρα σκοτάδια. Ας πρόσεχαν.