Γιατί με λένε Νεκτάριο

Ο Γέροντας καθιερώθηκε στην συνείδηση του Αιγινήτικου -κυρίως- λαού ως Άγιος και θαυματουργός, και πολλοί βάφτιζαν τα παιδιά τους, δίνοντάς τους τιμητικά το όνομά του. Γιατί όμως; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, την πήρα στην παραλία της Αίγινας την ημέρα της γιορτής του προστάτη Αγίου μας, περιμένοντας την λιτάνευση των ιερών του λειψάνων, όταν κάποιος φίλος, εντελώς αυθόρμητα με ρώτησε: "Ξέρεις γιατί με λένε Νεκτάριο;"


Ο Άγιος Νεκτάριος -κατά κόσμον: Αναστάσιος Κεφαλάς- γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Θράκης, την 1η Οκτωβρίου του 1846, και ήταν το πέμπτο κατά σειρά, από τα επτά παιδιά των απλών αλλά ευλαβών γονιών του, Βασιλικής και Δήμου.
Όμως, φαίνεται πως η Θεία Πρόνοια είχε προδιαγράψει την πορεία του μικρού Ανάσταση, αφού από πολύ νωρίς προσανατολίστηκε στα δύσκολα μονοπάτια της αρετής και της αλήθειας.
Οπλισμένος με ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στον Θεό, πέρασε από πολλές Συμπληγάδες, ώσπου, άσπιλος και αμόλυντος, «περιβαλλόμενος το Φως, ώσπερ ιμάτιον», έφτασε στην αγιότητα.
Υπήρξε εργάτης, παιδονόμος στο σχολείο του, δάσκαλος, μοναχός, Διάκονος, Θεολόγος, Πρεσβύτερος, Αρχιμανδρίτης, και τον Ιανουάριο του 1889, σε ηλικία μόλις σαράντα τριών χρόνων, γίνεται Επίσκοπος Πενταπόλεως, στην Αίγυπτο.
Φαίνεται όμως ότι η αρχιερατική ράβδος δεν πήγαινε στην ταπεινότητά του, γιατί σχεδόν αμέσως, έναν χρόνο μετά, το 1890, διώκεται, για να εγκατασταθεί προσωρινά στην Αθήνα. Με Ιώβειο υπομονή και καρτερικότητα, ξεπερνάει τις κακουχίες και την απαξίωση, για να διοριστεί -το 1891- σαν ιεροκήρυκας στον νομό Ευβοίας και, εν συνεχεία, το 1892, στον νομό Φωκίδος και Φθιώτιδος.
Το 1894 καλείται να αναλάβει την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, την οποία διακόνησε υποδειγματικά επί δεκατέσσερα συνεχή χρόνια, μέχρι την άνοιξη του 1908, που αποφασίζει να στηριχθεί στο ξύλινο ραβδί του ασκητή και αποσύρεται στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας, στην Αίγινα.
Αλλά, δεν ησύχασε ούτε εδώ. Πολλές φορές λοιδορήθηκε, διασύρθηκε και ταπεινώθηκε άδικα, όμως στο τέλος δέχτηκε τις συγνώμες όλων των πολεμίων του, όπως και του μακαριστού Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Πέτρου, που, το 1998, αναγνωρίζοντας και ομολογώντας με δάκρυα στα μάτια, την άδικη και απαράδεκτη συμπεριφορά των προκατόχων του (όταν ήταν Επίσκοπος Πενταπόλεως), του ζήτησε γονατιστός συγχώρεση και την ευλογία της Χάρης του.