Όταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ

Όποιος θα διέκρινε υπερρεαλιστικές καταβολές μέσα στην καθημερινότητα, όπως παρουσιάζεται σε τούτο το βιβλίο, θα το αδικούσε. Γιατί το άλλο πρόσωπο της καθημερινότητας είναι ο εφιάλτης, φτάνει να βγει κανείς από την κανονική διαδρομή των σκέψεων και των αισθημάτων όπως έχει συνηθίσει να το αντιμετωπίζει, ή να την παρακολουθήσει ως το τέλος. Τότε η καθημερινότητααποφλοιώνεται και δεν είναι η μετάβαση από την πραγματικότητα στο όνειρο που αποκαλύπτεται (για να καταργηθεί μάλιστα μια ανάλογη πλάνη όπου φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει ο εκρηκτικός χαρακτήρας που παρακολουθεί τις αιφνίδιες εναλλαγές, αλλά μια φυσιολογική, χωρίς τις εκπλήξεις τηα αλλαγής πλαισίου, πορεία), αλλά ένα αβυθομέτρητο πρόσωπο όπως πραγματώνεται στις καθημερινές σκέψεις και σχέσεις, διαρκώς παρόν, ανεπηρέαστο κι ατάραχο για τις συγκρούσεις που προκαλεί στους φορείς και εκτελεστές του. Ο εφιάλτης δεν είναι ένα στοιχείο εξωτικό. Είναι μια πραγματικότητα που υφαίνεται ανάμεσα στη λειτουργία, όπως γίνεται αναδρομικά, παιδικών μνημών και βιωμάτων καθώς και μεταγενέστερων εσωτερικών καταστάσεων, για αυτό και οι όποιες δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες δεν μπορούν να το επιδεινώσουν ή να τον μεταβάλουν σε προνόμιο οποιουδήποτε. Ο εφιάλτης πηγάζει από τον καθένα, οπουδήποτε κι αν ζει, είναι ο εαυτός του, κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι η συμπλοκή εφιαλτών με διαφορετική μορφή.