Αποστολή στην Κρήτη

Ένας υπαξιωματικός μπαίνει στο κελί μου και με διατάζει να ετοιμαστώ. Αφήνω τα ξεσκισμένα παπούτσια μου, που απλά θα μ' εμπόδιζαν να περπατήσω ή να τρέξω και θ' αποτελούσαν τροχοπέδη σε περίπτωση που θα μου παρουσιαζόταν κάποια ευκαιρία ν' αποδράσω. Είναι 4 το μεσημέρι. Ήμασταν αιχμάλωτοι λιγότερο από 24 ώρες, αλλά μου φάνηκε ότι ήταν ήδη μια αιωνιότητα. Το επικείμενο τέλος της ζωής μας, μας κράτησε άγρυπνους.
Ένοπλοι φρουροί στέκονται κατά μήκος του δρόμου μέχρι το κλειστό φορτηγό όπου επιβιβάζομαι, στενά πλαισιωμένος από τους φύλακές μου. Εκεί ξαναβρίσκω τον Μπερζέ και τον Ζακ. Χαίρομαι που είμαστε και πάλι μαζί, ζωντανοί και παίρνω κουράγιο από την παρουσία των συντρόφων μου. Θα μας πάνε στο Διοικητήριο του Ηρακλείου, όπου θα αποφασιστεί η τύχη μας.[...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου