Vae Victis

Το 1974 δεν αφέντευε ο ορθός λόγος. Αφέντευε η παραφροσύνη. Τα γκέμια του κόσμου δεν τα κρατούσε ο Θεός, αλλά ο Τράγος του Μέντες. Ο Ασμοδαίος Άρχοντας του σκότους. Το τέρας αυτό εξουσίαζε το Σύμπαν... Ναι! Ο Διάολος έκοβε κι έραβε... Σήμερα μπορώ και κουμαντάρω τις πράξεις μου. Γέρασα! Έτσι και σακιάσω τα εβδομήντα χρόνια που κουβαλώ στους ώμους μου και τα βάλω στο ζύγι, το βάρος θα ξεπεράσει τις εκατό οκάδες. Δυσβάσταχτο το φορτίο. Με δυσκολία σέρνω τα πόδια μου. Το βλέμμα μου σκοτείνιασε κι αυτό. Απεγνωσμένα ψαχουλεύω να βρω το αρκοσόλιο που σκάλισε η Αίσα· να ακουμπήσω την τέφρα της ψυχής μου στον μαρμάρινο αψιδωτό τάφο. Να λευτερωθώ από σάρκες και κόκαλα. Λεύτερος να φτεροκοπήσω πέρα από τον γαλαξία της Ανδρομέδας, μήπως και συναπαντήσω τον Θεό! Έχουμε τόσα να πούμε οι δυο μας... «Ο Σταύρος Σιδεράς έχει τη θεία δωρεά. Είναι γεννημένος ποιητής. Η πεζογραφία του είναι κι αυτή μια ποιητική δημιουργία. Η ευμέλειά του, η αρμονία του λόγου του είναι χαρακτηριστική. Έχει ζωηρή φαντασία, δύναμη περιγραφής, αληθοφάνεια, θαυμαστή επίνοια. Κατέχει τον τρόπο να κρατεί ακοίμητο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Έχει αίσθηση της ιστορικής στιγμής. Εκφράζει την ψυχή του κυπριακού λαού ανεβασμένη στην περιωπή μιας θαυμαστής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δείχνει πόσο ζωντανή είναι η εθνική ψυχή και πόσο αδιάσπαστη η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. Αυτά τα στοιχεία τα συναντούμε και στο ανά χείρας νέο έργο του “Vae Victis, Αλίμονο στους Ηττημένους”. Και, μάλιστα, εντονότερα. Γιατί εδώ δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια μυθιστορηματική αφήγηση, όσο κι αν κι εκείνη βασιζόταν εν πολλοίς σε πραγματικά γεγονότα. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για μια αναφορά του συγγραφέα στηριζόμενη σε έντονες βιωματικές καταστάσεις που τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή και για μια de profundis εξομολόγηση μύχιων σκέψεων – συχνά και μεταφυσικών - που απέρρευσαν από γεγονότα στα οποία είχε και ο ίδιος προσωπική εμπλοκή.» Ομότιμος Καθηγητής Ιάκωβος Φαρσεδάκης Αθήνα, Δεκέμβριος 2019