Η αναγκαιότητα της ανάγνωσης

Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν διαβάζαμε; Πόσο καλύτερες θα ήταν αυτές οι εποχές αν, απλά, διαβάζαμε; Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν κάθε παιδί είχε γνωριστεί με τον Τομ Σόγιερ, τον Χακλμπέρι Φιν, τη Χιονάτη, τον Μάγο του Οζ, την Αλίκη και τον Αίσωπο; Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν οι απανταχού «υπεύθυνοι» –φανεροί ή σκιώδεις– είχαν διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη, Σενέκα, Οβίδιο, Σαίξπηρ, Μολιέρο, Όστεν, Μπέκετ, Φιτζέραλντ, Ντίκενς; Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν δικηγόροι, υδραυλικοί, ταξιτζήδες, γιατροί, αγρότες, καθηγητές, δημοσιογράφοι, αν όλοι μας διαβάζαμε κλασική λογοτεχνία;

Η ανάγνωση είναι αέναη και έχει το βλέμμα της στραμμένο στο διηνεκές. Κάθε ανάγνωση γίνεται φορτίο που το κουβαλάει ο αναγνώστης μέσα του για πάντα. Συνειδητά ή όχι, ο αναγνώστης θα ανατρέξει πολλές φορές σε ένα βιβλίο που διάβασε πριν από χρόνια, έστω και αν σήμερα βρίσκεται παρατημένο σε κάποια βιβλιοθήκη. Και αν ακόμα ένα πέπλο σκόνης τυλίγει το βιβλίο και οι σελίδες του κιτρινίζουν αργά και απρόθυμα, η ανάγνωση για τον αναγνώστη είναι ιερή σπορά. Όταν ολοκληρωθεί η ανάγνωση, ο σπόρος είναι ήδη φυτεμένος βαθιά στο είναι του αναγνώστη και η περίοδος του θέρους θα διαρκέσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Η ανάγνωση μοιάζει με τη φλόγα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθεί σε πυρκαγιά. Κάθε ανάγνωση αφήνει ένα στίγμα, μια ουλή στην προσωπικότητα του αναγνώστη.

Ας έρθει, λοιπόν, ορμητική και αδυσώπητη η ερώτηση:

«Μπορεί η ανάγνωση να αλλάξει τον κόσμο;»