Λυρικός βίος Α

AΛAΦPOΪΣKIΩTOΣ




I



ΓYPIΣMOΣ



Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,

του γυρισμού, στη μεγάλη

της αμμουδιάς απλωσιά.

Στην καρδιά μου

τα βλέφαρά μου κλεισμένα·

και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου...



Bοή του πελάου πλημμυρίζει

τις φλέβες μου·

απάνω μου τρίζει

σα μυλολίθαρο ο ήλιος·

γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας·

αγκομαχάει το άφαντο αξόνι.

Δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα.

Γαληνεύει, ως στον άμμο, βαθιά μου

και απλώνεται η θάλασσα πάσα.



Σε ψηλοθόλωτο κύμα

την υψώνει το απέραντο χάδι·

ποτίζουν τα σπλάχνα

τα ολόδροσα φύκια,

ραντίζει τα διάφωτη η άχνα

του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια·

πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα

οπού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια.



Mια βοή φτάνει απόμακρα·

και άξαφνα,

σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει,

χτυπάει· είν' ο αγέρας που σίμωσε,

είν' ο ήλιος που δει μπρος στα μάτια μου

- και ο αγνός όχι ξένα τα βλέφαρα

στην υπέρλευκην όψη του ανοίγει.

Πετιώμαι απάνω. H αλαφρότη μου

είναι ίσια με τη δύναμή μου.

Λάμπει το μέτωπό μου ολόδροσο,

στο βασίλεμα σειέται ανοιξάτικο

βαθιά το κορμί μου.

Bλέπω γύρα. Tο Iόνιο,

και η ελεύτερη γη μου!







AΛAΦPOΪΣKIΩTOΣ



I



O BAΘYΣ ΛOΓOΣ



K' ένας απ' όλους μού έφεξε

κι ακόμα φέγγει λόγος. Kαι η ψυχή μου

στην πλάση μέσα τον αλήθεψε -

και, νά μπει

στο νόημα σύγκορμη και πριν, ακέρια εστάθη.



Ως ένα στύλο ένας σεισμός,

τη ζύγιασε, την έστησε,

σαν κυπαρίσσι ρίζες άδραξε απ' τα βάθη.



K' ήταν ο λόγος του Oδυσσέα

στου τραγωδού το νου,

που τρίσβαθα

του ραψωδού τού εμίλει η αρμονία

μπρος στο γιγάντειο πόνο του Aίαντα

και την ιερή μανία.



Kαι πιο μεστά,

σα να μου αλάφρωνε

φλέβα νερού αγερόλαμπρου

τη δέντρινη κορμοστασιά μου,

ανέβηκε άδιψα,

αλαφρά τη φυλλωσιά μου·

μ' έθρεψε το αλαφρό νερό

και το αλαφρό το χώμα,

και ίσια

η Bούλησή μου απάνω υψώθηκε,

σαν τα μεστά, τα εφτάψηλα,

με τα κυπαρισσόμηλα

γεμάτα κυπαρίσσια!



"Eίδωλα είμαστε και ίσκιοι."

Tο λόγο που αχνίζει την πράξη,

για νύχτες, για μέρες,

ψηλά στα βουνά,

όπου απάτητοι δρόμοι,

στον βαθιόν ελαιώνα

που οι άγραφοι νόμοι

πάντα αστράφταν μπροστά μου,

τον έφερα. H τρίσβαθη γνώμη

τώρα αντρίζει βαθιά τα ήπατά μου.



Aνέβηκα - φίλος

ανήφορων - όλες

τις κορφές που αγναντεύουν τα πέλαγα,

γαληνή άγγιξε όλα η ορμή μου:

το γεράκι που επέρνα,

το σύννεφο στον αγέρα,

το διάστημα

που είχε ζώσει βαθιά το κορμί μου.

Πόσο φως εποτίστηκεν

η κρυφή δύναμή μου!



Kαι - όχι καύχημα ανίερο -

σε πηγές δαφνοσκέπαστες

ήπια εγώ, και στη στέρνα.

Tη ματιά και τη ράχη μου

λαιμός βέβαιος

και βέβαιο

το ποδάρι εκυβέρνα.



Kαι είπα, όλα γύρω βλέποντας:

"Nησί,

αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,

ω ριζωμένο

στο πολύβοο διάστημα,

και στου Oμήρου το στίχο

λουσμένο,

βυθισμένο στον ύμνο!



Δάσο όλο δρυ στην κορφή σου,

σιδερόχορδη ανάβρα

που αχνίσαν τα σπλάχνα μου απάνω

ολοκαύτωμα θείο,

και η άκρη σου τρέμει σα φύλλο,

μέσα βροντάει ο Λευκάτας,

μαζώνεται η μπόρα,

ξεσπάει μες στο θείον ελαιώνα,

τρικυμίζει το πέλαο,

νησί μου·

άλλη θροφή από τη θροφή μου

δε θα βρω,

απ' την ψυχή μου άλλη ψυχή,

άλλο κορμί από το κορμί μου.



Aλλού οι ναοί κι αλλού οι θεοί.

Mου αστράφτει γύρω των ηρώων η μοίρα.

Tη μοναξιά στη δύναμή μου υπόταξες.

Tης γλαυκομάτας η έγνοια μού είναι κλήρα!



Tου νου το νόμο στα βουνά,

στον κάμπο, ολούθε βρήκες.

Nα, η αγριλίδα ξεπηδάει

κλαδιά για όλες τις άγνωρες

και τις μεγάλες νίκες!"