Το χιόνι ήταν βρόμικο

«Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, γιa να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα ».

Η ιστορία ενός πολύ κακού ανθρώπου πού ζει σε πολύ σκοτεινούς καιρούς. Το χιόνι ήταν βρόμικο, πού εκδόθηκε το 1948, είναι το πιο ζοφερό, το πιο σκοτεινό μυθιστόρημα τού Σιμενόν. Ανήκει στη σειρά των romans durs [σκληρά μυθιστορήματα], όπως τα αποκαλούσε ό συγγραφέας τους.

Μια κατεχόμενη χώρα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Φρανκ Φριντμάιερ, δεκαοκτώ ετών, λύκος μες στους λύκους, πεινασμένος κι ανελέητος. Μόνο στο αίμα και στο χρήμα βρίσκει ικανοποίηση. Χωρίς ηθικές αρχές και χωρίς στόχο, ξεκινά την καριέρα τού εγκληματία, με πρώτη πράξη τα μαχαίρωμα ενός Γερμανού αξιωματικού αργά τα βράδυ. Έπειτα διαπράττει κι άλλον φόνο —με θύμα κάποια συγχωριανή του— στη διάρκεια μιας διάρρηξης. Εξαπατά και ταπεινώνει ερωτικά μια νεαρή γυναίκα πού μένει δίπλα στο διαμέρισμα όπου η μητέρα του ζει και διατηρεί πορνείο, για να την τιμωρήσει καταπώς φαίνεται για την έλξη πού νιώθει προς αυτόν. Καθώς στο τέλος τον φυλακίζουν για ένα έγκλημα πού δεν έκανε, βιώνοντας τη βία των κατακτητών, ό Φρανκ γίνεται ένας σκληροτράχηλος ασκητής, στο πρότυπο πού έκανε διάσημο αργότερα ό Ζαν Ζενέ στην Παναγία των λουλουδιών.

«Συχνά τα παρομοιάζουν με τον Ξένο τού Καμύ — πρόκειται για την ιστορία ενός νέου πού βυθίζεται στο ηθικό κενό. Από ορισμένες απόψεις, Το χιόνι ήταν βρόμικο είναι καλύτερο από τον Ξένο. Είναι λιγότερο εγκεφαλικό και πιο βαθύ. Το ύφος δεν είναι βέβαια τόσο φροντισμένο, μοιάζει όμως περισσότερο αληθινό και σκληρό. [...] Θα έφτανα να πω ότι Το χιόνι ήταν βρόμικο είναι ένα αριστούργημα».

– J.H.