Δυτικά της Σαπφούς

στίγμαΛόγου
το στίγμα της καλής "ποίησης" στην εποχή του self-publishing, μέσα από τη δική μας ματιά
Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2015

"δυτικά της Σαπφούς" της Κατερίνας Σημηντήρα

Η πρώτη ματιά στα ποιήματα που απαρτίζουν την συλλογή Δυτικά της Σαπφούς της Κατερίνας Σημηντήρα αφήνει την αίσθηση μιας παράξενης αποσπασματικότητας. Όχι έλλειψη συνοχής ή ενότητας, κάθε άλλο, μάλλον μια δομή σε μορφή στιγμιότυπων που όσο προχωράει η ανάγνωση εξελίσσεται σε αρκετά ενδιαφέρουσα. Σαν ένα αναπάντεχο φωτογραφικό άλμπουμ στίχων, η συλλογή αυτή κινείται ταυτόχρονα στην σφαίρα της ανάγνωσης και στην σφαίρα της εικόνας. Το πλέον θετικό στοιχείο κατά τη γνώμη μου στα Δυτικά της Σαπφούς είναι το ότι ενώ η ποιήτρια διεκδικεί και επενδύει συνειδητά σε μια αποσπασματική προσέγγιση της πραγματικότητας, την ίδια στιγμή πετυχαίνει να εντάξει κάθε ποίημα που βρίσκεται στη συλλογή σε ένα ενιαίο σύνολο όπου εξισορροπούνται αντίθετες δυνάμεις.

Η Κατερίνα Σημηντήρα δείχνει ένα φανερό ταλέντο στο να απομονώνει εικόνες και να τις παγώνει μέσα στον χρόνο και στις λέξεις, φωτίζοντας τες κατάλληλα ώστε να λειτουργούν όχι μόνο ως εφαλτήρια για την δική της εμπειρική γραφή αλλά και ως αφορμές για τον αναγνώστη. Στην συλλογή αυτή βρίσκουμε μια κατά κάποιο τρόπο αποσπασματική ποίηση, που όμως δίνει μεγάλη σημασία στις συνδέσεις που την κρατούν σε τροχιά επικοινωνίας με τον αποδέκτη της, αυτό είναι ένα ρίσκο που φαίνεται ότι έχει αποδώσει.

Η προσέγγιση με άξονα το προσωπικό βίωμα επιτρέπει την εγκαθίδρυση μιας οικειότητας, χωρίς απαραίτητα να περνάει από το καταλυτικό αυτοβιογραφικό στοιχείο του πρώτου ενικού προσώπου: αυτή η λεπτή απόσταση που χωρίζει αυτά τα δύο είναι το στοιχείο που κατά κάποιο τρόπο εγγυάται την ισορροπία μεταξύ εκείνων που λέγονται ευθέως και εκείνων που αποτελούν την έμπνευση του δημιουργού. Παρόλο που σε λεξιλογικό επίπεδο τα πράγματα στην συλλογή αυτή είναι μάλλον απλά, η Κατερίνα πετυχαίνει ενδιαφέροντες συνδυασμούς που ξεφεύγουν από την πεπατημένη χωρίς να απομακρύνονται από την αίσθηση της οικειότητας που διέπει το σύνολο των ποιημάτων. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία σε ό,τι αφορά στα εννοιολογικά στοιχεία αυτά καθεαυτά ή στην δομή των ποιημάτων, δεν υπάρχουν όμως ούτε ασάφειες, ούτε γκρίζες ζώνες. Είναι φανερό σε όλη την έκταση της συλλογής ότι η Κατερίνα Σημηντήρα κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια να ψηλαφήσει τον σταματημένο χρόνο που οριοθετεί την ανάμνηση και τελικά δείχνει να το επιτυγχάνει.

Κρις Λιβανίου