Μία μοναχή κι ένας μοναχός

Έχουν περάσει περίπου 2.000 χρόνια, που δημιουργήθηκε σιγά-σιγά η θρησκεία μας, όπως την ξέρουμε πια. Έχουμε, λοιπόν, μια θρησκεία που μας είναι αποδεχτή η φιλοσοφία και οι κανόνες της. Είναι ειρηνική, ενώ φροντίζει και για τις μεταξύ μας σχέσεις, «να αγαπάμε αλλήλους», όπως και να αγαπάμε τους άλλους «ως σ’ εαυτόν». Αυτό είναι σπουδαίο και ξεχωριστό, γιατί υπάρχουν και άλλες θρησκείες, με επίσης δισεκατομμύρια πιστούς, που όμως είναι -ως γνωστόν- επιθετικές… και πολύ μακριά από τέτοιες εντολές ή συμβουλές.

Υπάρχει επίσης και η Εκκλησία μας, ένας τεράστιος Οργανισμός, που εκπροσωπεί τη σχέση μας με τον Θεό που πιστεύουμε. Συχνά, έχουμε κάτι εναντίον της. Αλλά δεν υπάρχει Οργανισμός, Αρχή, Εξουσία ή «Σώμα», που να μην παραπονιόμαστε… Να αναφέρω τη Βουλή; Τη Δικαιοσύνη, που καθυστερεί τις υποθέσεις μας; Την Αστυνομία;… κ.λπ.; Όμως είναι πολιτισμός και προτιμότερο αυτά να υπάρχουν, έστω και με παράπονα, από το να μην υπήρχαν καθόλου!

Το μυθιστόρημα ασχολείται, μέσα από τον δύσκολο έρωτα ενός νεαρού ζευγαριού, πώς δημιουργήθηκε από τότε η θρησκεία μας. Οι βασικοί ήρωές του είναι τρεις. Ο δίκαιος φοιτητής τής Νομικής, η νεαρή κοπέλα, που από μια δικιά της απογοήτευση θέλει να κλειστεί στο γοητευτικό Μοναστήρι τού μικρού νησιού! Και η παμπόνηρη γιαγιά της, ως εκφραστής τής λαϊκής φιλοσοφίας και απορίας, που έχει εντολή από τους γονείς τής κοπέλας, να την αποτρέψει να πάει στο Μοναστήρι… Οι σκηνές και η εξέλιξη τής ιστορίας είναι απρόβλεπτες και των άκρων! Είναι περίπου δραματικές, μα και με πολύ χιούμορ…