Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών 16

Είναι γνωστό ότι οι ασκητικοί συγγραφείς της Παλαιστίνης απέφευγαν τη θεωρητική θεολογία και, όντας επηριασμένοι από την ευαγριανή σκέψη, καταγίνονταν με την πρακτική, όπως είχαν πράξει τον προηγούμενο αιώνα και οι συλλογείς των Αποφθεγμάτων Γερόντων που είχαν παρόμοιες ευαγριανές τάσεις. Έτσι οι πατέρες του Σινά, όντας επηριασμένοι και από τον τόπο, αναζητούσαν την άνοδο στην κορυφή της θεολογίας και της θέας του Θεού. Για παράδειγμα ο Βαρσανούφιος σύστηνε στους κύκλους του και τους μαθητές του να αρνούνται τη δογματική διδασκαλία του Ευαγρίου, αλλά να χρησιμοποιούν χωρίς φόβο την ηθική διδασκαλία του. Έτσι λοιπόν οι Σιναΐτες πατέρες, χωρίς να είναι οπαδοί του Ευαγρίου στις ακρότητες της διδασκαλίας του, δεν δίστασαν ν' ακολουθήσουν παρόμοια μέθοδο στις θεωρητικές αναζητήσεις, αλλά τοποθετούσαν το κέντρο στη νήψη, τη φυλακή της καρδιάς, την προσευχή και την προσοχή.
Μία λοιπόν από τις μεγάλες πατερικές σιναϊτικές φυσιογνωμίες της εποχής αυτής είναι και ο Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας του πολυτίμητου διαμαντιού της ασκητικής γραμματείας, της Κλίμακος, από την οποία έλαβε και το όνομά του, ώστε να λέγεται Ιωάννης της Κλίμακος. Τον βίο αυτού συνέταξε με πολύ συντομία ο Δανιήλ ο Ραϊθηνός, μοναχός της Μονής Ραϊθού, στον ηγούμενο της οποίας Ιωάννη αφιερώθηκε η Κλίμακα. Ο Δανιήλ φέρεται ως σύγχρονος, αν και κάπως νεώτερος, του Ιωάννη του Σιναΐτη, και ενδεχομένως βέβαια να ήταν, αλλά προκαλεί εντύπωση η δήλωσή του στην αρχή του κειμένου του, ότι δεν γνωρίζει ποια είναι η πατρίδα του ήρωά του ίσως ο Ιωάννης δεν μίλησε ποτέ γι' αυτήν. Πάντως ο βίος αυτός είναι εγκωμιαστικός και μας παρέχει ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία. [...]