Η ζωή μου μ έναν κουκλοπαίκτη

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΞΥΛΕΝΙΟΥ

«…Αυτό το λίγο διάστημα που έζησα με τον παππού μου, αυτά τα οποία είδα, αυτά που άκουσα και έμαθα, ήταν τόσα πολλά, που μου ήταν αρκετά για να μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, μέσα στην ξύλινη ψυχή μου, που όμως η αγάπη του παππού την μάγεψε και την έκανε αληθινή. Βλέπετε… η αγάπη δεν έχει μάτια, είναι αόρατη, σαν το αεράκι ενός ανοιξιάτικου πρωινού! Κι αν ποτέ συναντήσετε στο δρόμο κούκλες να παίζουν, να θυμάστε ότι είμαστε εμείς, οι κούκλες του παππού, που πάμε από γενιά σε γενιά στα χέρια των κουκλοπαικτών.

Γι’ αυτούς είμαστε η ζωή τους.

Για εμάς είναι η ίδια η ζωή!».

Η τέχνη του κουκλοθέατρου στον δρόμο, είναι μια δουλειά μοναχική και δύσκολη. Οι κουκλοπαίκτες εκτίθενται μπροστά στους περαστικούς, με μόνο όπλο τις κούκλες τους και την αγάπη τους γι’ αυτές. Δεν έχουν βελούδινη αυλαία για να τους προστατεύει και να τους ξεκουράζει στα διαλείμματα, δεν πατούν καν σε θεατρικό σανίδι, δεν έχουν εφέ για να εντυπωσιάσουν τον κόσμο, ούτε πανάκριβα σκηνικά και προβολείς να τους φωτίζουν. Η παράσταση γίνεται στο δρόμο και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, κυρίως από τις καιρικές συνθήκες. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στους καλλιτέχνες των δρόμων να αγγίξουν, με την τέχνη τους, για λίγο τις ψυχές μας. Να είστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν.