Λεωφορείο. 19 στάσεις

Όταν έχεις ταλέντο στη συγγραφή με ό, τι καταπιαστείς σίγουρα θα είναι αξιανάγνωστο και πάνω, πολύ πάνω από το συνηθισμένο. Αυτό συμβαίνει και με τούτο το λογοτεχνικό δημιούργημα του Σκαμπαρδώνη, που βρήκα ότι είναι το πιο λυρικό, το πιο νοσταλγικό και αυτό όπου φανερώνεται η μεγαλύτερη ευαισθησία του συγγραφέα για το θέμα του συγκριτικά με όσα άλλα έργα του έχω διαβάσει. Το βιβλίο έχει κέντρο του τη μνήμη αλλά και τη γενέθλια πόλη Θεσσαλονίκη. Με όχημα μία από τις περισσότερο γνωστές λεωφορειακές γραμμές της πόλης, ο συγγραφέας καταδύεται, από στάση σε στάση, στο μνημονικό του μάγμα και στην παρελθούσα τοπογεωγραφία και ανθρωπογεωγραφία της πόλης του. Περιγράφει, με ένα αξιοθαύμαστα γλυκόπικρο ποιητικό γλωσσικό ύφος, ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο που αποτελεί μια μυθολογημένη αυτοβιογραφία , καθώς πολλές από τις ενθυμίσεις του είναι μεταπλασμένες λογοτεχνικά και μυθοπλαστικά, ώστε αλήθεια και επινόηση να συμπλέκονται αξεδιάλυτα δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό και θελκτικό λογοτέχνημα που αποζημιώνει τον αναγνώστη για τον κόπο του. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζεται μια άλλη, όχι και πολύ μακρινή μα άγνωστη για τους νεότερους , Θεσσαλονίκη με τα στέκια της και τους ιδιαίτερους τύπους της που άφησαν το στίγμα τους στη ζωή και στη μνήμη του συγγραφέα. Παράλληλα αναδύονται και πρόσωπα συγγενικά ή γνωστά και αγαπητά στο συγγραφέα μαζί με τις ιδιαιτερότητές τους . Εμένα προσωπικά μου θύμισε αρκετά πράγματα από το παρελθόν και αληθινά με σαγήνευσε το βιβλίο τόσο για το οξυδερκές της έμπνευσης όσο και για τη γοητεία της γραφής. Διαβάστε το όπου το βρείτε !

Ωραία ιδέα που υποστηρίζεται εξαιρετικά από τη φοβερή γραφίδα του Σκαμπαρδώνη. Το βιβλίο δεν είναι μόνο μια βιομυθολογία του εαυτού του όπως διατείνεται ο σ. αλλά και μια περιήγηση στην παλιά Θεσσαλονίκη και στα χρόνια του 60, 70, 80 τα οποία έζησε πολύ έντονα ο σ. στην αγαπημένη του πόλη. Ορισμένα από τα κείμενά του ξεχωρίζουν για την ποιητικότητα της γραφής ενώ άλλα αποπνέουν μια γλυκόπικρη νοσταλγία για τα περασμένα. Είναι μια καταβύθιση στης ανθρωπογεωγραφία αλλά και στην τοπογραφία μιας Θεσσαλονίκης που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το κυριότερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι η αστείρευτη παραγωγικότητα του Σκαμπαρδώνη που δεν παύει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τα πολύ ωραία βιβλία του σε τακτά χρονικά διαστήματα, χωρίς να υπάρχει καμιά έκπτωση στην ποιότητα της έμπνευσης και της γραφής του. Πάρα πολύ καλό και αυτό το βιβλίο του. Το ξεκοκάλισα σε δυο μέρες...