Στη σκιά του πεπρωμένου

«Το χρονικό μιας ζωής»:
Η διαδρομή του βίου κάθε ανθρώπου, ποτέ δεν ακολουθεί μιαν απόλυτη ευθεία. Διαγράφει ανεβοκατεβάσματα και μικροπαρεκκλίσεις. Τελικά, στο σύνολό της σχηματίζει μια καμπύλη που, συνήθως, τερματίζει κάπου ψηλότερα ή πιο χαμηλά από το επίπεδο που ξεκίνησε. Τότε μιλάμε για ζωή επιτυχημένη ή για αποτυχία. Όμως και οι δύο περιπτώσεις χρεώνονται στις προσωπικές ικανότητες του καθενός σε συνδυασμό με τη θετική ή αρνητική επίδραση του περίγυρου. Κι αυτό το τελευταίο το λέμε Τύχη ή Πεπρωμένο.
Μέσα σ' αυτόν το συσχετισμό κύλησε η ζωή του ήρωά μας. Αναμφισβήτητα υπήρξε μια προσωπικότητα αξιοθαύμαστη. Μοναδική. Αλλά ήταν κακότυχος. Με πεπρωμένο σκληρό. Ανάλγητο. Ο Ανδρέας Κάλβος έφυγε απ' τη ζωή άσημος, άγνωστος, φτωχός και παραγκωνισμένος. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά από το θάνατό του, για να βγει απ' την αφάνεια και να σταθεί στο βάθρο του Εθνικού Ποιητή. Ο Κωστής Παλαμάς γι' αυτήν την καθυστερημένη αναγνώριση είπε τούτα τα σοφά λόγια για τον Ανδρέα Κάλβο.
«Ίσως γιατί ανήκει στην κατηγορία εκείνων που έρχονται και παρέρχονται, για να δικαιωθούν μετά θάνατον. Άλλων η δόξα εκρήγνυται ευθύς εξ αρχής ως πυροτέχνημα και άλλων η δόξα ομοιάζει προς τους ταξιδεύοντας αστέρας, των οποίων το φως δεν έφθασεν ακόμη εις την γην».