Λεξικόν της ελληνικής γλώσσης

[...] Το Λεξικόν τούτο διαιρείται εις τέσσαρα μέρη. Το πρώτον περιέχει τα προλεγόμενα, άτινα, ει και ολιγόφυλλα προς τον όλον όγκον του Λεξικού, εισί μολοντούτο αξίας μεγάλης. Ο Κ. Βυζάντιος διά γλώσσης, ικανώς ειρωνικής, αλλά και δια πραγμάτων, επικυροί την αναμφισβήτητον ιδέαν, ότι μόνοι κριταί, μόνοι διδάσκαλοι της Ελληνικής, δεν δύνανται, ειμή να ώσιν οι Έλληνες δια τον απλούστατον λόγον, ότι η νέα Ελληνική γλώσσα, ούσα θυγάτηρ της αρχαίας και παρ' ημών εξ' απαλών ονύχων ομιλουμένη, δύναται να γνωρίση κάλλιον της μητρός αυτής τα πλεονεκτήματα και τους χαρακτήρας. [...] Όπως η νέα γλώσσα δεν δύναται να διορθωθή και να μορφωθή άνευ της παλαιάς, ούτω και η παλαιά δεν δύναται να κατανοηθή εντελώς άνευ της νεωτέρας. Το δεύτερον μέρος αποτελεί το κύριον μέρος, ήτοι το Λεξικόν. Εις εννενήκοντα και εννέα τυπογραφικά φύλλα περιέχεται ολόκληρος η σύνοψις του μεγάλου Θησαυρού του Στεφάνου. [...] Μετά το Λεξικόν έπονται δύο παραρτήματα. Το εν περιέχει τα μέτρα και τα νομίσματα των νεωτέρων, συγκριτικώς προς τα αρχαία το δε, [...] περιέχει Λεξικόν των παρά τοις αρχαίοις συγγραφεύσιν απαντωμένων κυρίων ονομάτων. Και τα δύο ταύτα παραρτήματα δεν δυνάμεθα, ειμή να θεωρήσωμεν αναγκαία και επιτυχείς συμπληρώσεις του όλου έργου. [...] Το Λεξικόν τούτο είναι κειμήλιον, το οποίο οφείλει να έχη πας όστις λαλεί την γλώσσαν την Ελληνικήν, πλούσιος ή πένης [...].