Τσακισμένη γοητεία

Στο ακρογιάλι καθόμουν.
Η δροσιά της αύρας αποκάλυψε την
απεραντοσύνη της Μεσογείου! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ποίηση έχει έναν τρόπο να μιλάει από μόνη της. Και γι' αυτό δε θέλει πολλά στολίδια, επιπλέον στολίδια. Αυτό που θέλει από μας είναι με ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά γεμάτη αγάπη, να μπορέσουμε να την προσεγγίσουμε, να την αγγίξουμε λίγο. Αν συμβεί αυτό, γίνεται κάτι μαγικό. Αυτό το υπερφυσικό ταξίδι συμβαίνει σε όλες τις μορφές τέχνης. Είναι εκείνο το ονειροπόλημα καθώς και η λυτρωτική χάρη, που εκλαμβάνεις από τη διασκέδαση και μπορεί να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Ο ποιητής ως δημιουργός οφείλει να προηγείται κατανοώντας καλά τον καιρό του και το κοινό οφείλει να τον κρίνει κατά την εποχή του. Σχετικά λοιπόν με την ενασχόλησή μου με τον γραπτό λόγο, αναφέρω: Αγαπώ τη φύση, τον ήλιο, τον ουρανό, τη γη, τη Μεσόγειο θάλασσα. Τους μικρούς καθημερινούς ήρωες. Τους λογοτεχνικούς. Οι άνθρωποι δεν είναι ιδανικά πλασμένοι. Είναι οικουμενικά, διαχρονικά, ανά τον χρόνο όντα, με ατέλειες. Μα εν δυνάμει τείνουν σε ομοίωση του υπερφυσικού πλάστη.
Αγαπώ τη Λογοτεχνία, το Θέατρο, την όπερα, τον κινηματογράφο, την συγγραφή. Παρατηρώντας πάντα καταλήγω στον άνθρωπο. Αρνούμαι τη μορφή της New Age τάση αυτής της εποχής, μιας άμορφης αυτονομίας και δημιουργώ τέχνη. Με σκοπό να καταγράψω την σκέψη μου στον χρόνο. Η πολιτικοποιημένη στράτευση, η επιρροή της ανθρώπινης σκοτεινής εξουσίας είναι καθαρά περιττά στην τέχνη.