Όταν δεν είχαν ρολόγια

Σαν ψηφίδες ενός μωσαϊκού, τα κείμενα του βιβλίου συνθέτουν πτυχές της ζωής σε ένα χωριό της Λέσβου κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Συνήθειες, πρόσωπα, σοβαρά και ευτράπελα γεγονότα, μικρές και μεγάλες αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου προκαλούν τη σύγκριση με το παρόν και ερωτήματα για το μέλλον.

"Τα κείμενα τα γέννησαν οι αναμνήσεις, η αγάπη για το χωριό μου, η επιθυμία να κρατήσω ισχυρούς τους δεσμούς με τις ρίζες μου, να καταγράψω ιστορίες και να διατηρήσω στη μνήμη εικόνες της εποχής μου. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να επικοινωνήσω, έμμεσα έστω, με τους συγχωριανούς μου και να μιλήσω για όσα ένιωθα να αλλάζουν στην πορεία του χρόνου. Ζώντας στην Αθήνα, μπορούσα ευκολότερα να διαπιστώνω αυτές τις αλλαγές κάθε φορά που γύριζα στο χωριό. Η κόρη μου άκουγε τους προβληματισμούς μου και διακριτικά συμπαραστεκόταν σε κάθε μου συγγραφική προσπάθεια.

Οι ιστορίες στο βιβλίο αυτό, ακόμα και οι πιο προσωπικές, είναι αναπότρεπτα δεμένες με τα ήθη και τα έθιμα, με την κοινωνία του χωριού. Πολλά πράγματα ίσως να είναι γνωστά στους μεγαλύτερους.
Για τους νεότερους μπορεί να είναι και εντελώς άγνωστα. Σε άλλους θα ξυπνήσουν αναμνήσεις, άλλοι θα γνωρίσουν πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που φαίνονται σχεδόν σαν λαϊκό παραμύθι συγκριτικά με τη σημερινή εποχή. Δεν υπάρχουν, βέβαια, νεράιδες και μάγισσες, αλλά δεν λείπουν οι κακοί δράκοι, που έπαιρναν τη μπουκιά το φαΐ από το στόμα των δουλευτάδων ή λογάριαζαν την τιμή της αγάπης με τις ρίζες τα λιόδεντρα. Όμως, οι δεσμοί των ανθρώπων ήταν ισχυροί, μοιράζονταν χαρές και λύπες και μικρές στιγμές χαράς έριχναν φως ελπίδας και στις πιο δύσκολες μέρες."

(από τον πρόλογο της συγγραφέως)