Αυτές που γίναν ένα με τη γη

Τρεις νύχτες του Δεκεμβρίου να κάτσουμε εδώ δεν τελειώνουν αυτά...
Και με πάντρεψαν. Ούτε στήθος, ούτε τα ρούχα μου είχα ακόμη!
Μόλις τελείωσα το Δημοτικό, άρχισα και το όργωμα. Μου άρεσε. Αν μ' έβλεπες να κάνω χωράφι! Πέταγα.
Με τα πόδια και ξυπόλυτες. Τα παπούτσια στο χέρι για να μην χαλάσουν.
Και αρχίσαμε με την σειρά από σπίτι σε σπίτι να θάβουμε τους νεκρούς.
Το δρεπάνι για το θέρο τόχα πάντα δεμένο στη μέση μου για να μην το χάνω.
Α, παλιόγρια! μου λεν. Έρχονται μπάμ-μπούμ, έχετε λίρες, έχετε λίρες... Καταστραφήκαμαν.
Με την πεθερά μου ήμασταν φίλες, σαν μάνα με κόρη.
Είχε την οχιά στη γλώσσα μέχρι να πεθάνει.
Το πιο ωραίο ήταν ο ξέφλος. Φαγητά, τραγούδια, χοροί. Αξέχαστες βραδιές!
Τώρα οι νέοι δε χορεύουν, δεν τραγουδάνε με το στόμα.
Άλλοι λεν τραγούδια γι' αυτούς...
Έβαλε τα χέρια μέσα η μαμή κι ανακάτευε.
Η μάνα φοβόταν μήπως μείνω έγκυος και μας ζητήσουν προίκα παραπάνω!
Κάθε χρόνο που ερχόταν έπιανε και από ένα παιδί.
Πέθανε κι η γιαγιά. Ένα χρόνο τώρα είμ' ελεύθερη.
Γιαγιά, φέρε ένα μαξιλάρι να βάλω στο κεφάλι του μπαμπά γιατί πέθανε.
Για την αγρότισσα, που απ' αυτήν τρώνε ψωμί, κανένας δεν ασχολείται.

Κριτικές