Η παρακμή της ιπποσύνης

Στο δοκίμιο αυτό, που αποτελεί απόσπασμα από το έργο του, On the Decline of Chivarly, o Walter Scott ανιχνεύει τα αίτια της "βαθμιαίας κατάπτωσης του πνεύματος της ιπποσύνης".
Κατά τον Scott, ένας συνδυασμός υλικών και πνευματικών αιτίων οδήγησε στην κατάπτωση αυτή: "τα πρώτα προέρχονταν από την αλλαγή που σιγά σιγά εισαγόταν στην τέχνη του πολέμου και τα δεύτερα από την εξίσου μεγάλη μεταβολή που παρουσιάστηκε με τον καιρό στα έθιμα και στον τρόπο της σκέψης της σύγχρονης Ευρώπης."

Η χαραυγή της ιπποσύνης τοποθετείται στο τέλος του δέκατου και στην αρχή του ενδέκατου αιώνα και γνωρίζει την λαμπρότερη περίοδο της στο διάστημα του Εκατονταετούς πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας. "Δεν υπάρχει αμφιβολία", υποστηρίζει ο συγγραφέας, ότι "στα βασίλεια αυτά το έθιμο της σταθερής και έντιμης αντιπαράθεσης, χωρίς τη δριμύτητα της μνησικακίας ή της προσωπικής εχθρότητας, έδωσε την πιο χρυσή ευκαιρία για την άσκηση των αρετών που απαιτούνταν από αυτόν που ο ποιητής των Ιστοριών του Καντέρμπουρυ, Chaucer, ορίζει ως "απολύτως άμεμπτο ευγενή ιππότη". […]".

Η εφεύρεση της πυρίτιδας και η βαθμιαία τελειοποίηση των πυροβόλων όπλων, η συγκρότηση μόνιμων στρατευμάτων των οποίων οι αξιωματικοί ήσαν άμεσα επιφορτισμένοι από τον βασιλιά και οι άθλιοι εμφύλιοι πόλεμοι ανάμεσα στους οίκους των Γιορκ και των Λάνκαστερ στην Αγγλία και των Ουγενότων και της Λίγκας των Καθολικών στη Γαλλία, η καταστροφή της φεουδαρχίας, αλλά και οι ορθολογικές συμπεριφορές και ο θρησκευτικός φανατισμός έπνιξαν σταδιακά τις αρετές της ιπποσύνης: το θάρρος που συμβάδιζε με την καλή πίστη και την ευγένεια, τη μεγαλοψυχία, την ανδρεία. Τη θέση τους πήρε η δολοφονία που "Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο γενικευμένη έξη στο διάστημα του δέκατου έκτου αιώνα".




Βιογραφικά στοιχεία



Ο Walter Scott γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1771 και πέθανε το 1832. Υπήρξε σερίφης του Selkirkshire (1799) και σφραγιδοφύλαξ στην Αυλή του Εδιμβούργου (1806), συνεχίζοντας να γράφει με αναφορές στη σκωτσέζικη παράδοση. Δημοσίευσε με ψευδώνυμο το Waverley, 1814, όπου περιγράφει τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων του τόπου του στις διαμάχες ανάμεσα στον οίκο των Hanover και τον οίκο των Stuart. Ξαναχτίζοντας το παρελθόν μέσα απ' το παρόν, ο Scott τοποθετεί τα αφηγήματά του ανάμεσα στη Μεταρρύθμιση και τις τελευταίες εμφύλιες διαμάχες του 18ου αιώνα, αν και το Quentin Durward (1823) τοποθετείται στα χρόνια του Λουδοβίκου ΙΑ' και ο Ιβανόης (1819) φέρνει στο προσκήνιο τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και τον Ρομπέν των Δασών. Αυτά τα δύο βιβλία, που είχαν τεράστια και διαρκή επιτυχία, στάθηκαν η απαρχή της μόδας του ιστορικού μυθιστορήματος στην Ευρώπη. Στα έργα του Ο παλαιοπώλης (1816) και Παλιά θνησιμότητα ή Οι πουριτανοί της Σκωτίας (1816) στρέφεται στις σκιαγραφήσεις των σκωτσέζικων ηθών. Άλλα έργα του: Ο μαύρος νάνος, Η φυλακή του Εδιμβούργου, Η αρραβωνιαστικιά απ' το Λαμερμούρ, Ο θρύλος του Μοntrose, Το επικίνδυνο κάστρο, Ρομπ Ρόυ, Χρονικά του Canongave.

Η τεράστια λογοτεχνική δραστηριότητα του Walter Scott του επέτρεψε να ζήσει πλουσιπάροχα και να ρυθμίσει τα χρέη του εκδοτικού οίκου του οποίου ήταν μέτοχος. Το 1820 του απονεμήθηκε τίτλος τιμής. Το 1827 έγραψε τη Ζωή του Ναπολέοντα. Συνεργάστηκε στενά με την επιθεώρηση Quarterly Review, στην ίδρυση της οποίας είχε συμμετάσχει το 1809. Τα ημερολόγιά του εκδόθηκαν μόλις το 1890. Υπήρξε μεγάλη αυθεντία στην εποχή του και επηρέασε ιστορικούς του 19ου αιώνα σαν τον Carlyle και τον Macaulay, διδάσκοντας ότι "η ιστορία δεν είναι μόνο δραματικά ζωντανή, αλλά ότι και η ζωή των ταπεινών είναι αντικείμενο άξιο ερεύνης… στον ίδιο βαθμό με την ύπαρξη των αρχόντων".