Η κόρη του Οιδίποδα

Το είπαμε, πάσχαν όλοι οι Κολωνιώτες από αυτήν, όλα τα παιδιά του Οιδίποδα, μούργοι και νοικοκυραίοι, αχαμνοί και τρανοί και τη μεταδίδαν και στους επισκέπτες. Εκεί που τους έβλεπες εργώδεις, αεικίνητους, παθιασμένους να συζητούν για δουλειές, για πολιτική, για ποδόσφαιρο και βόλεϊ και να σχεδιάζουν το επόμενο προσεκτικό βήμα προς τη νίκη, εκεί την αμόλαγε κάποιος, «πωπώ, ένα ούζο, μπερεκέτι» ή «πιάσε έναν κεφτέ, Βαγγέλη» ή «ο Γώγος έφερε καϊναρίσιο, άντε γεια μας». Κι αμέσως μεταδιδόταν η αρρώστια της ανεμελιάς με αστρική ταχύτητα και την πέφταν όλοι στο ούζο, στα πειράγματα και στο «να πεθάνει ο θάνατος, τ’ αρχίδια μας τα δυο κουνιούνται στο καμπαναριό». Κι αμέσως ξεχνιόνταν οι μεγαλόπνοοι σχεδιασμοί και τα καθήκοντα και πιάναν στο φτερό τον καλαμπά.

Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Κάποτε στον Κολωνό, στον Λόφο, οι Κολωνιώτες έδωσαν άσυλο στον μιαρό φυγάδα Οιδίποδα που είχε σκοτώσει τον πατέρα του κι είχε παντρευτεί τη μάνα του. Τώρα ένας ξυπόλυτος και τυφλός μαύρος –που ισχυρίζεται ότι είναι βασιλιάς– εμφανίζεται με τον υπασπιστή του και αναζητούν την κόρη του τυφλού, που έχει πέσει θύμα τράφικινγκ. Όχι μόνο για να τη σώσουν, αλλά και για να την παντρευτεί ο πατέρας της, ώστε να επανακτήσει το βασίλειό του από τους στασιαστές.

Τι θα κάνουν οι σύγχρονοι Κολωνιώτες; Θα λειτουργήσουν ρατσιστικά ή θα υπερισχύσει τελικά η παράδοση της φιλοξενίας;