Η Εκκλησία προσευχόμενη

Παράδοση για την Εκκλησία δεν είναι η αναπόληση του ωραίου παρελθόντος, που το θαυμάζουμε μ' έναν τρόπο αισθητικής θρησκευτικής νοσταλγίας, αλλά μάλλον μια κλήση και μια έμπνευση. Συνακόλουθα και η λειτουργική παράδοση δεν μπορεί -ή δεν πρέπει- να είναι απλά μια ευλαβική διατήρηση παραδεδομένων μορφών λατρείας που μας τέρπουν αισθητικά.
Οι ακολουθίες της Εκκλησίας με κέντρο τη Θεία Ευχαριστία δεν μπορεί να είναι μια εκδήλωση ατομικής ευσέβειας και ευκαιρία για ατομική προσευχή, για ατομικό αγιασμό. Η λατρευτική ζωή, τόσο του κάθε πιστού χωριστά, όσο και της Εκκλησίας συνολικά, είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' όλα αυτά. Το Τυπικό της θείας λατρείας και η συμμετοχή μας σ' αυτήν είναι ο δρόμος που οδηγεί έναν ολόκληρο κόσμο -τον καθένα μας, τον κόσμο που ζούμε, τον κόσμο που έπλασε ο Θεός και πήρε το δρόμο της αμαρτίας και της φθοράς -στον κόσμο της Βασιλείας Του. [...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου