Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Γνωρίστε τους Τζόουνς, τους Ικμπάλ και τους Τσάλφεν. Τρεις οικογένειες με διαφορετική καταγωγή, διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία. Αλλά και με ένα κοινό σημείο. Ζουν όλοι σ' ένα μικρό προάστιο στο βόρειο Λονδίνο όπου, στο τέλος του 20ού αιώνα, ο κάθε είδους εξτρεμισμός είναι στην ημερησία διάταξη.
Στο επίκεντρο ο Αρτσιμπαλντ Τζόουνς, ο τραγικά αναποφάστιστος αλλά συγκινητικά αφοσιωμένος φίλος του Σαμάντ Ικμπάλ και πιστός σύζυγος της πανέμορφης Τζαμαϊκανής Κλάρας. Πλάι του ο Σαμάντ από το Μπάνγκλαντες αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανές τις παραδόσεις της πατρίδας του και της θρησκείας του σ' έναν κόσμο μοντέρνο που έχει παρασύρει τα παιδιά του μακριά από τις παραδοσιακές αξίες.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ένα οικογενειακό έπος, από μια πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα, ένα πληθωρικό τολμηρό μυθιστόρημα, που απεικονίζει την κοινωνική και την πολιτισμική ρευστότητα και ετερογένεια της αγγλικής μητρόπολης. Στο σύγχρονο μετααποικιακό πολυπολιτισμικό Λονδίνο συναντώνται άνθρωποι από την Ινδία, την Δυτική Ινδία, την Αφρική, και η αφήγηση παρακολουθεί τις οικογένειες δυο στενών φίλων, του Αρτσι Τζόουνς, Αγγλου, λευκού, που παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την κατά είκοσι χρόνια νεώτερή του, Τζαμαϊκανή Κλάρα, και του Σαμάντ Ικμπάλ, σερβιτόρου, μετανάστη από την Ινδία. Τα παιδιά τους περιπλέκουν τη ζωή των δυο φίλων, ενώ η μετααποικιακή πραγματικότητα με ιλιγγιώδη ταχύτητα εξασθενίζει τις διαχωριστικές γραμμές και προκαλεί σε ανησυχητικό βαθμό τις παραδοσιακές αξίες.

Στο μυθιστόρημα καταγράφονται οι αλλαγές που επήλθαν στη γλώσσα και στο τοπίο, και παρουσιάζει το συνήθως αγνοημένο πολυφωνικό Λονδίνο των εκπατρισμένων, δίνοντας φωνή σε μέλη «περιθωριοποιημένων» και αποκλεισμένων ομάδων, που πασχίζουν να βελτιώσουν την προφορά τους, να μιλήσουν καλύτερα αγγλικά και να εξαλείψουν τα ίχνη της καταγωγής τους. Οι ήρωες του μυθιστορήματος παρουσιάζουν πρόβλημα ένταξης, αντίθετα με τα παιδιά τους που εύκολα συγχωνεύονται, δημιουργώντας ένα καινούργιο, υβριδικό, διαπολιτισμικό τοπίο, όπου η φυλή είναι το φόντο της καθημερινής ζωής και όχι καθοριστικό της στοιχείο.

Το «Λευκό χαμόγελο...» είναι ένας γιγάντιος καθρέφτης που αναγκάζει τους κατοίκους αυτής της πόλης να κοιτάξουν και να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα, καθώς και τη ροή της ιστορίας, και να αντιληφθούν πως η διατήρηση μιας ομάδας δεν επιτυγχάνεται ποτέ με τον αποκλεισμό μιας άλλης.

ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2001