Ψωμί καθάριο

Σμύρνη-Πάτρα. Ένας αιώνας σαν σε μια εκπνοή…
«Ανατολικός άνεμος» λεγόταν το αγαπημένο
άλογο του βασιλιά Σολομώντα. Ένας ανατολικός άνεμος κάλπαζε τώρα καταπάνω μου…
Σ’ αγαπώ. Σε κοιτάζω που γεννιέσαι κάτω
απ’ τα μάτια μου, κάτω από τα δάχτυλά μου,
γιατί τώρα σου χαϊδεύω το πρόσωπο για να
μου ανήκεις σε κάθε μνήμη… Με λένε Μαριγώ,
Σοφίκα, Χαρικλή, Ευρύκλεια, Ασημέλεια, Σάρα.
Είμαι ο Πέτρος, ο Νικόλας, ο Εζρά, ο Μιχαήλ.
Και ο Αχμέτ είμαι. Τι, θαρρείς σε λησμόνησα;
Τούτη η θάλασσα είναι μέσα μου, δε γίνεται να
μου την πάρει κανείς…
Η Μαριγώ το ψωμί το βρήκε τυλιγμένο στο
λινό πεσκίρι με την μπιρμπιλωτή δαντέλα, που
έμοιαζε με το άχραντο κομποσκοίνι του ασκητή, αυτό που έδεσε τις προσευχές με τα πάθη
που δε βίωσε. Άρτος ευλογημένος, πιασμένος
με το προζύμι του Δείπνου του Μυστικού, εκείνου των απλοϊκών ανθρώπων όπου τον έχρισαν με τον όσιο ιδρώτα και χώμα ανόθευτο.
Ψίχα, ψυχή, κόρα σκληρή, καθαγιασμένη από
τον κάματο. Ψωμί που μυρίζει αντίδωρο μετά
από μεταλαβιά. Ψωμί καθάριο…