Χρυσόσκονη στα δάκτυλα

Θα μου πείτε και με ποιο δικαίωμα εισβάλλεις στη ζωή ενός ανθρώπου την ώρα, τη στιγμή που υφαίνει τα μεταξωτά όνειρα, έτσι σαν κομήτης εκβιαστικά προσκαλώντας τον σε τραπέζι, με το δικαίωμα ενός αποστολέα Βιολογικών εκκρίσεων που ζητούσε παραλήπτη;
Θα απαντούσα με την απαίτηση που έχω, και τώρα ακόμη, να σέβονται τις λέξεις. Να σέβονται το χρόνο.
Εγώ τις σεβάστηκα, γι' αυτό και επέλεξα τη σιωπή, τη μοναξιά, χρόνια τώρα.
Κι όταν τις άπλωσα στο χαρτί, το 'κανα γιατί πρώτα τις επώασα στο μυαλό μου, τις κλώσσησε η ψυχή μου κι όταν έγιναν ασφυκτικές έσπασαν το τσόφλι, τα δεσμά των κυττάρων μου και βγήκαν στο φως.
Τις είπα, τις διάθεσα σ' αυτήν που τις γέννησε και τις ξέχασα για πάντα.
Ναι, έγινα ποιητής, ίσως, ποιητής όμως δεν είναι αυτός που γράφει αλλά αυτός που εμπνέει, εκείνη.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)