Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι ΜΕΤΑΧΕΙΡΙ

Διάφοροι θόρυβοι του δάσους, βρυχηθμοί λιονταριού. Ένας χριστιανικός ύμνος ακούγεται από μακριά. Ένα μονοπάτι στο δάσος. Ακούγεται ένας μελαγχολικός και πονεμένος βρυχηθμός απ' το βάθος. Ο βρυχηθμός ακούγεται και δεύτερη φορά πιο κοντά. Κουτσαίνοντας μπαίνει στη σκηνή το λιοντάρι, πατώντας μονάχα στα τρία του πόδια. Κρατάει ψηλά το δεξί, όπου είναι μπηγμένο ένα μεγάλο αγκάθι. Κάθεται και το κοιτάζει με προσοχή. Το γλείφει. Το τινάζει. Προσπαθεί να βγάλει το αγκάθι τρίβοντας το πονεμένο πόδι στο χώμα, πράμα που το κάνει να πονεί περισσότερο. Βρυχιέται σπαραχτικά. Το ξαναγλείφει. Δάκρυα κυλούν απ' τα μάτια του. αφήνει κουτσαίνοντας, αποκαμωμένο από τον πόνο, το μονοπάτι και ξαπλώνεται κάτω απ' τα δέντρα. Βγάζει ένα μακρύ αναστεναγμό, σα να ξεφυσάει τρομπόνι και αποκοιμιέται. Απ' το μονοπάτι έρχεται ο Ανδροκλής και η γυναίκα του η Μέγαιρα. Ο Ανδροκλής είναι ένας μικρόσωμος, αδύνατος, γελοίος ανθρωπάκος που η ηλικία του μπορεί να είναι οποιαδήποτε μεταξύ τριάντα και πενηνταπέντε. Έχει ξεθωριασμένα μαλλιά, ξεπλυμένα, συμπονετικά γαλανά μάτια, ευαίσθητα ρουθούνια και πλατύ, πεταχτό μέτωπο. Αυτά είναι τα μόνα καλά που έχει. Τα χέρια του, τα πόδια του και η πλάτη του, αν και κάπως νευρώδη, είναι ζαρωμένα και κακοθρεμένα. Κουβαλάει ένα μεγάλο μπόγο, είναι ντυμένος πολύ φτωχικά, φαίνεται κουρασμένος και πεινασμένος.
Η Μέγαιρα είναι μια όμορφη, απεριποίητη χοντρογυναίκα, στην ακμή της ηλικίας της. δεν κουβαλάει τίποτα και κρατάει μόνο ένα χοντρό μπαστούνι για να στηρίζεται. [...]