Ενοχή χωρίς αγαθό

Στο έργο γίνεται για πρώτη φορά μία προσέγγιση του νοήματος όρων του Νόμου για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες με τη βοήθεια της Θεωρίας των Κανόνων (Normentheorie). Ο συγγραφέας εκκινεί από την πραγμάτευση της προβληματικής του εννόμου αγαθού και θεωρεί ότι μια γνώση, έστω και υπό αρνητική έννοια, περί του αγαθού είναι δυνατή, ώστε να μπορεί ο ποινικός κανόνας δικαίου να διαθέτει ένα ελάχιστο νοήματος. Δεν αρκείται στην καντιανή ή νεοκαντιανή γνωσεοθεωρητική στάση, αλλά εντάσσει την ποινική γνώση του αγαθού στο πλαίσιο μιας νομικής πραγματολογίας, την οποία επιβάλλουν τόσο οι νομοθετικές έννοιες, όσο και ο ερμηνευτικός «τρόπος» της νομολογίας. Με τη βοήθεια σημειολογικών προκειμένων (η αναφορά στον Charles William Morris είναι ενδεικτική) ο συγγραφέας δίνει ταπεινές παραινέσεις προς το νομοθέτη, επεξεργαζόμενος την έννοια της ρωλσιανής «συνεργατικότητας», μέσω των διδαγμάτων της «γλωσσολογικής στροφής» στη φιλοσοφία, έως την αποδομητική ερμηνεία του Derrida, και συμπληρώνει με μια χειρονομία τύπου ύστερου Wittgenstein, που, όπως είναι γνωστό, αναζητά το νόημα του λόγου πέρα από τη σύνταξη των προτάσεων, στο πεδίο της χρήσης των γλωσσικών σημείων. Κατά την υποστηριζόμενη άποψη ο νόμος για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος χαρακτηρίζεται από δογματική ανακρίβεια και αξιολογική αστοχία, ενώ δεν προστατεύει κάποιο έννομο αγαθό. Μόνον κατόπιν πλήρους αποσαφήνισης της έννοιας της αλληλεπίδρασης ξεπλύματος - οργανωμένου εγκλήματος - προηγούμενης εγκληματικής δραστηριότητας, και διά του προσδιορισμού της έννομης συνέπειας, όχι ως κύριας ή παρεπόμενης ποινής, αλλά ενδεχομένως ως επιβαρυντικής περίστασης του εγκλήματος της προηγούμενης δραστηριότητας, θα μπορούσε ο νομοθέτης να επιτύχει μία δικαιοκρατικά φιλελεύθερη απόδοση του νοήματος του εγκλήματος της νομιμοποίησης εσόδων στην ειδική υπόσταση.