Για το σύγχρονο δημόσιο πανεπιστήμιο

Κατά το πλείστο, τα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν εκτραπεί του σκοπού τους, υποστηρίζει ο Κώστας Σοφούλης, ως συμπέρασμα μιας αιχμηρής και ολοκληρωμένης κριτικής της λειτουργίας της οργάνωσης και της απόδοσής τους. Δέν έχουμε πια φαινόμενο υπολειτουργίας των ΑΕΙ μας, αλλά μετάλλαξής τους σε χώρους επιδίωξης συντεχνιακών μικτοσυμφερόντων που ελάχιστα σχετίζονται με τους πραγματιούς σκοπούς και στόχους του ιδανικού πανεπιστημίου.{...}



Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το κείμενο του "μαχητική μπροσούρα".
Τονίζει έτσι το στόχο του, που είναι κατ'αρχήν να ταράξει τα
ασάλευτα νερά. Στην ουσία του όμως το βιβλίο δεν είναι απλώς
τεκμηριωμένα καταγγελτικό. Η τεκμηριωμένη ανάλυση της σημερινής
παθογένειας οδηγεί σ'ένα σχέδιο επανίδρυσης του δημόσιου
πανεπιστήμιου, γιατί ο συγγραφέας πιστεύει ότι για την Ελλάδα
μόνο δημόσια πανεπιστήμια μπορούν να φέρουν σε πέρας την
κοινωνική και πολιτισμική αποστολή που κατά παράδοση
εμπιστεύομαστε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ετσι το βιβλίο
περιγράφει με λεπτομέρεια "οικοδομικού σχεδίου" το ιδανικό
δημόσιο πανεπιστήμιο που κατά το συγγραφέα πρεπει να
δημιουργηθεί ως πειραματικό και πιλοτικό ίδρυμα, επειδή εκτιμά
ότι μια συνολική μεταρρύθμιση είναι πρακτικά ανέφικτη και λογικά
αδύνατη. Η φαντασία του συγγραφέα αποκορυφώνεται με τον
οραματισμό του Αιγάιου Αρχιπελάγους ως τόπου πραγμάτωσης της
"ουτοπίας" του με μια προφητική ενατένιση του αιώνα μας ως της
εποχής που θα μπορούσενα γεννήσει μία Καλιφόρνια της Εκπαίδευσης
στην περιοχή αυτή με ευρωπαική προοπτική. είναι ένα βιβλίο
βγαλμένο μέσα από την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής.