Λευκαδίτικα διηγήματα

Ένας τσοπάνης Λευκαδίτης νικάει τον Σπύρο Λούη στον Μαραθώνιο, αλλά δεν το γράφει η Ιστορία. Ο μεγαλύτερος Έλληνας κλαρινίστας είναι Νιχωρίτης, όμως έκανε καριέρα με άλλο όνομα, κι αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ένα έγκλημα. Μια Εγγλέζα, που έγινε χωριάτισσα, δοκιμάζει την πίστη της με το «κλήμα Λάζαρος». Το ερωτικό «ταξίδι» Γιάννη Ψυχάρη – Όλγας Βαλαωρίτη και το λεύκωμα-κειμήλιο της Χαραμογλείου Βιβλιοθήκης. Το θαυμαστό Φυλαχτό, η περίφημη Φαρμακόπετρα του Μεγανησίου, που ρουφάει το δηλητήριο απ’ τα δαγκώματα των φιδιών. Ο σφαιροβόλος, Ηλίας Βεργίνης, πολεμά την Ολυμπιάδα του Χίτλερ, υπεραμύνεται της Λαϊκής αντι-Ολυμπιάδας της Βαρκελώνης και περιφρονεί τον θάνατο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η Μαρία η Κουτσοχέρω επινοεί την απαράμιλλη τέχνη της Καρσάνικης Βελονιάς. Τηλεπάνηδες: οι γίγαντες της Εγκλουβής. Το Κοντρί του Αργύρη. Η κουμπαριά των γύφτων. Το χωριό με τις γάτες. H γυναίκα με την κατσικούλα. Το ελαφάκι που κλαίει. Μοναχός Νικηφόρος (η ζωή του φανερωμένη). Ο Χάρος και η περαματάρισσα. Το «ζωντανό μουσείο» της Οδού Αναπαύσεως.

Αυτές και άλλες ιστορίες αποτυπώνονται στις σελίδες του βιβλίου, με πλωτή γέφυρα ανάμεσά τους την αλαφροΐσκιωτη Λευκάδα.

«Αν τύχει να ’σαι από νησί, αν τρέχει αρμύρα μες στις φλέβες σου κι όχι αίμα, αν βάρκα ήταν η κούνια σου και κύμα το νανούρισμά σου, κοχύλια τα παιγνίδια σου και προσφορίτες κι αχιβάδια, πες πως ετούτες οι γραμμές είναι σανίδες στο καρνάγιο, που προσπαθώ μ’ αυτές να φκιάξω ένα καράβι να σε ταξιδέψω…»