Θεωρία παιγνίων για οικονομολόγους

Το βιβλίο παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τις κύριες πτυχές της Θεωρίας Παιγνίων, η οποία μελετά την συμπεριφορά μονάδων λήψης αποφάσεων σε κατάσταση αντιπαλότητας. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη χρήση της Θεωρίας ως αναλυτικό εργαλείο στην Οικονομική και στις άλλες κοινωνικές επιστήμες. Στόχος είναι η ανάπτυξη της ικανότητας υποδειγματοποίησης και επίλυσης καταστάσεων οποιασδήποτε και όχι μόνον οικονομικής αντιπαλότητας.





Ο συγγραφέας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και στο βιβλίο του παρουσιάζει τις κύριες πτυχές της θεωρίας των παιγνίων, η οποία μελετά τη συμπεριφορά μονάδων λήψης αποφάσεων σε κατάσταση αντιπαλότητας. Οι μονάδες αυτές, γράφει ο Γ. Σολδάτος, «μπορεί να είναι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, στρατιωτικές κ.λπ. Δηλαδή, οι αντίπαλοι μπορεί να είναι όχι μόνο δύο παίκτες στο σκάκι αλλά και δύο επιχειρήσεις, ένα εργατικό σωματείο και η εργοδοσία, δύο κοινωνικές ομάδες, ο κλέφτης και ο αστυνόμος, δύο δικηγόροι, δύο οδηγοί στο κέντρο της πόλης σε ώρα αιχμής, δύο πολιτικά κόμματα, δύο υποψήφιοι στις εκλογές, δύο υπουργοί Εξωτερικών, δύο στρατοί κ.λπ».

Εμένα πάντως μου έκανε εντύπωση ο ορισμός του παιγνίου: «παίγνιο είναι γενικά -γράφει ο συγγραφέας- μια κατάσταση σύγκρουσης συμφερόντων, στην οποία οι αντίπαλοι, οι παίκτες του παιγνίου, ακολουθούν στρατηγικές για τη μεγιστοποίηση ο καθένας της απόδοσής του απ' αυτή την κατάσταση». Εδώ ειλικρινά έχω πρόβλημα κατανόησης της γλώσσας του συγγραφέα.

Και δεν θα το επεσήμαινα αυτό αν το βιβλίο απευθυνόνταν αποκλειστικά στους ασχολούμενους με τη δικονομική, οι οποίοι ενδεχομένως και να είναι συνηθισμένοι σε ανάλογο ιδιόλεκτο. Αλλά το βιβλίο απευθύνεται και σε άλλους που τυχόν ενδιαφέρονται και βρίσκονται σε επίπεδο «εντός και εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/11/2002