Ντίνος Δημόπουλος

Ο Δημόπουλος αποπειράται να φορτίσει με νόημα την έννοια «σκηνοθέτης», ακόμα κι όταν ο παραγωγός τού αναθέτει να διεκπεραιώσει ανόητα σενάρια, με ηθοποιούς βεντέτες και σταρ που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους. Η κάμερα στα χέρια του είναι όργανο άρθρωσης της κινηματογραφικής γλώσσας και όταν ευνοήθηκε από το σενάριο (τα άλλα τού τα παραχωρούσε απλόχερα ο Φίνος), έστησε ταινίες που πέτυχαν χρυσές ισορροπίες γύρω από τους όρους «τέχνη», «ταμείο», «προσωπικό όραμα».
Ταινίες, όπως: Τζο ο τρομερός, Το αμαξάκι, Ταξίδι, Μανταλένα, Ο άνθρωπος του τραίνου, Αμαρυλλίς, Λόλα, Οι κυρίες της αυλής, Πυρετός στην άσφαλτο, Οι βάσεις και η Βασούλα, Ο ήλιος του Θανάτου, Τα δελφινάκια του Αμβρακικού, ξεφεύγουν από τα ασφυκτικά όρια που θέτει ο τότε κινηματογράφος μας και φέρουν έντονα τα σημάδια της προσωπικότητας του σκηνοθέτη και έμειναν στην Ιστορία της Τέχνης του Κινηματογράφου: η αισθητική αναζήτηση είναι παρούσα· οι σταρ, παρόντες με το μάξιμουμ των ερμηνευτικών τους δυνατοτήτων, και η απλότητα, παρούσα· η απλοϊκότητα, απούσα. Η θέση της μηχανής και η διάρκεια του πλάνου επιλέγονται με βάση το αισθητικό όραμα του σκηνοθέτη.