Περί θανάτου

Αποφθέγματα για τον θάνατο

Κάθε θάνατος έχει ως ένα βαθμό τα χαρακτηριστικά μιας αποθέωσης ή μιας αγιοποίησης.

Ο θάνατος, αγαπητέ μου, δεν είναι παρά μια αλλαγή εσωτερικής διακόσμησης.

Πολύ σύντομα θα έρθει να με πάρει ο θάνατος: ο ίδιος άγνωστος οδηγός που μ’ έφερε σ’ αυτή τη ζωή.

Όσο για το γενικό τέλος, το οριστικό και αμετάκλητο τέλος, κατά κανόνα το θέλουμε όσο πιο μακριά γίνεται.

Ο ύπνος είναι ο ημερήσιος τόκος, με τον οποίο αποπληρώνουμε σιγά σιγά το δάνειο του θανάτου.

Η αποπληρωμή του δανείου γίνεται μέσα απ’ τον θάνατο.

Τα βάσανα που ανήκουν καθαρά στο παρόν, μπορούν να είναι μόνο υλικά: το χειρότερο απ’ αυτά είναι ο θάνατος.

Ο θάνατος, στο μέτρο που αποτελεί δοκιμασία, αποτελεί κίνητρο για εξιλέωση, δεν είναι όμως η ίδια η εξιλέωση.

[...] κι ο θάνατος είναι η μεγάλη δεξαμενή της ζωής.

[...] μέχρι το θάνατο, αυτήν τη σίγουρη κατάληξη και άρα σκοπό της ζωής.

Ο θάνατος είναι η έκβαση, το ρεζουμέ της ζωής, ή το συσσωρευμένο κεφάλαιο [...].

Ο θάνατος είναι ο χωρισμός της βούλησης από τον νου.

Ο θάνατος μοιάζει με τη δύση του ήλιου, τον οποίο μόνο φαινομενικά καταπίνει η νύχτα [...].

[…] οπότε ολόκληρος ο κόσμος του πρέπει να τελειώσει με το θάνατο, ο οποίος γι’ αυτόν έχει την ίδια σημασία με το τέλος του κόσμου.

[...] οπότε κοιτάζει το θάνατο, όπως κοιτάζει κανείς ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να βλέπει.

[...] για τον θάνατο, ο οποίος καταστρέφει μ’ ένα χτύπημα όλα όσα επιθυμούσε ο άνθρωπος, αποτελώντας έτσι το επιστέγασμα των μαθημάτων της ζωής.

[...] Και αντιλαμβάνομαι το θάνατο ως σκοπό της ύπαρξής μου.

Το θάνατο δεν μπορούμε παρά να τον βλέπουμε ως τον τελικό σκοπό της ζωής.