Αχτίδα στο σκοτάδι

Ο κόσμος είναι κάπως στραβός ή ζαβός και όλα όσα μας τριγυρίζουν δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να ανοίξουν τρύπες στο νου μας και να αρχίσουν να τον τρώνε συστηματικά. Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο ενδεχομένως στέλνουν οι καραβοτσακισμένοι, μισότρελοι, κρυφά παθιασμένοι ή και κατατρομαγμένοι από την πραγματικότητα ήρωες της Σωτηροπούλου. Και χρειάζεται εν προκειμένω να υπογραμμίσω ότι τα περισσότερα από τα πρόσωπά της εμφανίζονται με μιαν αληθινή και εδραία ένταση, η οποία τα καίει πάνω σε σιγανή μα πολύ δυνατή φωτιά, καθώς και με μια μάχιμη και συνάμα απεγνωσμένη πικρία, η οποία ρίχνει ένα ανεπαίσθητα δραματικό πέπλο πάνω στον ψυχισμό τους, αποκαλύπτοντάς τον ωραία μέσα στη γύμνια και την αδυναμία του.
Ξεχωρίζω με άνεση τα κομμάτια «Αερικό στις Βρυξέλλες» (για το μισο-φανταστικό, μισο-φαντασιωτικό κλίμα του), «Ελεύθερο σχέδιο» (για την εικονογράφηση του αργού και αφόρητα πνιγηρού τρόπου με τον οποίο μπορεί να ναρκωθεί μια ερωτική σχέση), «Ο εξολοθρευτής» (για τον γκροτέσκο τόνο της δράσης συνδυασμένο με ορισμένες πολύ λειτουργικές ανατροπές), «Λίγο ροζ στην καρδιά» (για τον δυνατό γλωσσικό ρεαλισμό του, αλλά και για την πολύ προσεκτικά στημένη δραματουργία του -μάλλον το καλύτερο κείμενο της συλλογής), «Φιλιά στον αέρα» (για την πυκνά, αν όχι συναρπαστικά σκιαγραφημένη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή), «Θέλεις να παίξουμε;» (για το ζωγράφισμα δύο δαιμόνιων παιδικών χαρακτήρων), «Μ' ακούει κανείς;» (για το απροσδόκητο συνταίριασμα κοινωνικής ηθογραφίας και γραφής του ονείρου ή του παραλόγου), «Αχτίδα στο σκοτάδι» (για τη γενναία απόδοση της σήψης η οποία πνίγει τον ήρωα-αφηγητή), όπως και τα «Μην κλαίς, Μαργαρίτα», «Μπροστά στο παλιό σπίτι» και «Η γυναίκα» -για τη λεπτή ατμόσφαιρα τρόμου που αγκαλιάζει ολόκληρη τη δράση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Σωτηροπούλου ξέρει να κερδίζει τον αναγνώστη χάρη στο υπόγειο παιχνίδι το οποίο παίζει με το ανοίκειο, χάρη, με άλλα λόγια, στην τέχνη της να ανεβάζει επί σκηνής φιγούρες τις οποίες μπορούμε να κοιτάξουμε από πολλές μεριές την ώρα που οι ίδιες ήδη παρακολουθούν τον περίγυρό τους με μισό μάτι. Δεν είναι, εννοείται, πολύ εύκολη μια τέτοια δουλειά και ο συγγραφέας ο οποίος την αναλαμβάνει πρέπει να πατά γερά στα πόδια του. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη Σωτηροπούλου.