Η ερωτική ζωή των Αρχαίων Ελλήνων ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Ένας φτερωτός θεός με ροδαλά μάγουλα και με ένα τόξο στα χέρια, ο Έρωτας. Μία θεά που αναδύθηκε από τα νερά της θάλασσας, η θεά της ομορφιάς, η Αφροδίτη. Και τριγύρω από αυτούς σάτυροι, μαινάδες, κατεργάρικα ξωτικά να χορεύουν σε χορούς ξέφρενους γύρω από ένα γαϊτανάκι που σέρνει ο Πάνας.
Κάπως έτσι -είναι αλήθεια- παρουσιάζεται μέσα από τις αναπαραστάσεις πλήθους αρχαιολογικών ευρημάτων η αρχαία αντίληψη περί έρωτος.
Πέρα βέβαια από τις ερωτικές απεικονίσεις, υπάρχει και ο Έρωτας ως πραγματικότητα, Ουράνιος ή Πάνδημος, και πάντως ο έρωτας των ανθρώπων. Αυτόν τον φτερωτό θεό που στοχεύει κατευθείαν στο θυμικό, των θεών τον κυρίαρχο (Ανακρέων), τον πικρό, γλυκό, αχόρταγο (Θέογνις) και ανίκητο θεό (Σαπφώ), τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες με κάθε τρόπο. Ο Ησίοδος χαρακτηριστικά αναφέρει: "... Πρώτα γεννήθηκε το Χάος, η πλατιά και στέρεα αιώνια Γη, κι ο Έρωτας...". Από γεννήσεως του κόσμου λοιπόν ο φτερωτός θεός κατάφερνε και είχε πάντα τους ανθρώπους στην υπηρεσία του. Κι όσο κι αν η εποχή μας συχνά βαυκαλίζεται με φτηνούς εκχυδαϊσμούς και αφορισμούς του παρελθόντος, το σίγουρο είναι ότι ο ερωτισμός στην αρχαία Ελλάδα ήταν απόλυτα εναρμονισμένος με το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής. Σε μια Ελλάδα με υψηλό δείκτη πνευματικότητας όπου η θρησκεία αναγνώριζε αδυναμίες ακόμη και στους ίδιους τους θεούς, οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι από τα στενά όρια κάθε δόγματος, είναι σίγουρο ότι διαμόρφωσαν μία διαφορετική, τουλάχιστον, αντίληψη του ερωτισμού, την οποία επιχειρεί να αναδείξει η παρούσα έκδοση.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)