Η Αχόπετρα του Σελλιού και της Στράτσιανης

Προσπάθησα, στο μέτρο του εφικτού, να καταγράψω την ιστορία της Στράτσιανης, παλαιότερη ονομασία του Πύργου της Κόνιτσας, ελπίζοντας να ξυπνήσω την μνήμη και το θυμικό των ανθρώπων. «Διδάξω ουδέν, υπομνήσω» (του Επίκουρου). Δηλαδή, τίποτε δεν θα διδάξω, θα ξυπνήσω την μνήμη, την Μνημοσύνη, την μητέρα των Μουσών.

Η πρώτη φωτιά που άναψε στην εστία των καλυβιών ήταν στον οικισμό των Σελλών και στο Αντίκκλησι. Η τοποθεσία ήταν πάνω από τις όχθες του Σαρανταπόρου, στα αρχαικά μονοπάτια.

Διαβάζοντας και μελετώντας τα βιβλία των λογίων Ηπειρωτών, καθώς και των διπλανών χωριών στα Μαστοροχώρια, διαπιστώνει κανείς πως υπάρχουν και τα ίδια οικωνύμια. Με την πάροδο του χρόνου τα οικωνύμια έγιναν στην μνήμη των γερόντων τοπωνύμια, π.χ. Σελλιό στην Στράτσιανη, Σελλιό απέναντι, στην Μόλιστα, στην Πουρνιά, στην Καστάνιανη, στην Φούρκα, το Παλιοσέλλι στον Σμόλικα, δύο τοπωνύμια στο Ασημοχώρι, το Σελλό στην Πυρσόγιαννη, Σελλιό στην Βούμπιανη, στο Σέλτσι-Οξυά, στην Λυκόρραχη, στην Ζέρμα-Πλαγιά. Θυμούνται οι ηλικιωμένοι ότι δυτικά στα χωριά του Πωγωνίου, πάνω στις όχθες του Θύαμι-Καλαμά, υπήρχαν οικωνύμια του Σελλιού, καθώς και το σημερινό χωριό που φέρει την ονομασία Σελλειό, έξω από το Αργυρόκαστρο. Από το μαντείο της Δωδώνης, τα Ακροκεραύνεια όρη, έως το Σέλλι Βερμίου ξεδιπλώνεται το μονοπάτι που οδηγούσε στην πελασγική Σαμοθράκη.